از بس که خورد بر بدنش نیزه وخدنگ

حبیالله چایچیان (حسان)

از بسكه خورد بر بدنش نيزه و خَدَنگ

شد پيكرش شكفته، چو گلهاي سرخ رنگ

از تير غم، چو ابر بهار آسمان گرفت

باران خون، به گلشن او داد، آب و رنگ

هر دم به يك طرف، بدنش داشت گردشي

تا چرخ بر نشانه زند تير ِ بي درنگ

ميجُست راه ترك قفس، مرغ جان او

تير بلا ز بسكه نمود آشيانه تنگ

لبريز شد، چو از بدنش چشمه هاي خون

برگرد او بچيد فلك، ظالمانه سنگ

پوشيده شد عذار حسين از غبار و خون

آئينه ي جمال خدائي گرفت زنگ

قرآنيان، به پيكر قرآن، كشيده تيغ

اسلاميان، گرفته عجب، شيوه ي فرنگ

دشمن در انتظار و مهياي غارت است

تا گوشوار و معجري آرد مگر به چنگ

پر شد حرم، ز غلغله ي وامحمدا

شد همصدا به زينب غمديده طبل جنگ

طبع حسان چگونه دهد شرح ماجرا

اينجا كه پاي فكر سبك سير، گشته لنگ

پانویس

ای اشکها بریزید، اشعار مذهبی دیوان حبیب چایچیان، ۱۳۶۳ش.