گفت پیغمبر به پیغام آورش: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات شعر | {{جعبه اطلاعات شعر | ||
| عنوان = گفت پیغمبر به پیغام آورش | | عنوان = گفت پیغمبر به پیغام آورش | ||
| خط ۹: | خط ۶: | ||
| نام شاعر = ملا احمد نراقی | | نام شاعر = ملا احمد نراقی | ||
| قالب =مثنوی | | قالب =مثنوی | ||
| وزن = فاعلاتن فاعلاتن | | وزن = فاعلاتن فاعلاتن فاعلن | ||
| موضوع =امام حسین(ع) | | موضوع =امام حسین(ع) | ||
| مناسبت = مدح | | مناسبت = مدح | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۵: | ||
}} | }} | ||
'''گفت پیغمبر به پیغام آورش''' را [[ملا احمد نراقی]] درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر در قالب مثنوی با وزن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن در گونه مدح در | |||
==متن شعر== | |||
{{شعر}} | |||
{ب|گفت پیغمبر به پیغام آورش|کاین حسین و این سر و این پیکرش}} | |||
{{ب|کاش بودی صد حسینم در جهان|کردمی قربان آن سلطان جان}} | |||
{{ب|گر [[حسین بن علی]] جان من است|جان دل خوش بهر سلطان من است}} | |||
{{ب|گفت [[جبریل]] ای شه دنیا و دین|ای امام خلق ای حق را امین}} | |||
{{ب|شرط این سودا بود اذن حسین|هم رضای آن شفیع خافقین}} | |||
{{ب|گفت باید با حسین این راز را|گفت هم انجام و هم آغاز را}} | |||
{{ب|پس طلب کرد آن شه گردون بساط|نور چشم خویش را با صد نشاط}} | |||
{{ب|گفت با او از کرامتهای دوست|وان نظرها و عنایت‌های دوست}} | |||
{{ب|وان سر ببریده از او خواستن|وز سر جان بهر او برخاستن}} | |||
{{ب|خون خود را در ره او ریختن|خاک غم بر فرق عالم بیختن}} | |||
{{ب|جان شیرین در رهش درباختنسوختن پروانه سان و ساختن}} | |||
{{ب|این بشارت چون شنید آن سبط پاک|رخ نهاد از بهر شکر حق به خاک}} | |||
{{ب|از پی تعظیم و تمجید و نیاز|هم رکوع آورد بهر حق نماز}} | |||
{{ب|پس شکفتش همچو گل آن رخ که ماه|سجده آوردی برش هر شامگاه}} | |||
{{ب|از نشاطش آن رخ گلگون شکفت|با تبسم یا حیا و شرم گفت}} | |||
{{ب|من که باشم تا مرا باشد سری|یا بود جانی مرا یا پیکری}} | |||
{{ب|جسم و جانم جمله در فرمان اوست|لایق او گر بود قربان اوست}} | |||
{{ب|گرنه جان از بهر او می دادمی|جان شیرین مژدگانی دادمی}} | |||
{{ب|لیک دارم از خدا من یک امید|گر برآرد نیست ز الطافش بعید}} | |||
{{ب|رخصتم بخشد که بهر عاصیان|در صف محشر گشایم من زبان}} | |||
{{ب|تا زبان عذرخواهی وا کنم|جرمشان با مغفرت سودا کنم}} | |||
{{ب|چون برافتد پرده ای از انجمن|در شفاعت برگشاید دست من}} | |||
{{ب|جان خود قربان امت می کنم|می دهم جان و شفاعت می کنم}} | |||
{{ب|[[وحی]] آمد سوی پیغمبر ز رب|ما بدادیم آنچه کرد از ما طلب}} | |||
{{ب|ما نخستین قطره خونش را بها|از شفاعت می دهیم ای ذوالبها}} | |||
{{ب|وعده ی قربانی اش را ذوالجلال|پس معین کرد روز و ماه و سال}} | |||
{{ب|کربلاشان شد منی عاشور عید|کس چنین عیدی به عالم کی شنید}} | |||
{{ب|عید جمعی را و جمعی را عزا|دیده کو تا با حقیقت آشنا}} | |||
{{ب|کو دلی اینجا بفهمد سوگ و سور|تا که را ماتم شد و کی را سرور}} | |||
{{ب|دوستان را تا [[قیامت]] ماتم است|سر به جیب درد و زانوی غم است}} | |||
{{ب|ای پی تسلیم و فرمان اله|برد آن شب در حساب سال و ماه}} | |||
{{ب|وعده اش را چون شد ایام وفا|بارها بستند سوی [[کربلا]]}} | |||
{{ب|ای [[مدینه]] جامه نیلی کن به بر|از غم افشان خاک و خاکستر بسر}} <ref>https://ganjoor.net/naraghi/taghdis/sh233 | |||
</ref> | |||
{{پایان شعر}} | |||
==پانویس== | |||
==منابع== | |||
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]] | |||
[[ | |||
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۱۰
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شعر | گفت پیغمبر به پیغام آورش |
| نام شاعر | ملا احمد نراقی |
| قالب | مثنوی |
| وزن | فاعلاتن فاعلاتن فاعلن |
| موضوع | امام حسین(ع) |
| مناسبت | مدح |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | بیت |
| منبع | https://ganjoor.net/naraghi/taghdis/sh233 |
گفت پیغمبر به پیغام آورش را ملا احمد نراقی درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر در قالب مثنوی با وزن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن در گونه مدح در
متن شعر
{ب|گفت پیغمبر به پیغام آورش|کاین حسین و این سر و این پیکرش}}
[۱]| کاش بودی صد حسینم در جهان | کردمی قربان آن سلطان جان | |
| گر حسین بن علی جان من است | جان دل خوش بهر سلطان من است | |
| گفت جبریل ای شه دنیا و دین | ای امام خلق ای حق را امین | |
| شرط این سودا بود اذن حسین | هم رضای آن شفیع خافقین | |
| گفت باید با حسین این راز را | گفت هم انجام و هم آغاز را | |
| پس طلب کرد آن شه گردون بساط | نور چشم خویش را با صد نشاط | |
| گفت با او از کرامتهای دوست | وان نظرها و عنایت‌های دوست | |
| وان سر ببریده از او خواستن | وز سر جان بهر او برخاستن | |
| خون خود را در ره او ریختن | خاک غم بر فرق عالم بیختن | |
| جان شیرین در رهش درباختنسوختن پروانه سان و ساختن | {{{2}}} | |
| این بشارت چون شنید آن سبط پاک | رخ نهاد از بهر شکر حق به خاک | |
| از پی تعظیم و تمجید و نیاز | هم رکوع آورد بهر حق نماز | |
| پس شکفتش همچو گل آن رخ که ماه | سجده آوردی برش هر شامگاه | |
| از نشاطش آن رخ گلگون شکفت | با تبسم یا حیا و شرم گفت | |
| من که باشم تا مرا باشد سری | یا بود جانی مرا یا پیکری | |
| جسم و جانم جمله در فرمان اوست | لایق او گر بود قربان اوست | |
| گرنه جان از بهر او می دادمی | جان شیرین مژدگانی دادمی | |
| لیک دارم از خدا من یک امید | گر برآرد نیست ز الطافش بعید | |
| رخصتم بخشد که بهر عاصیان | در صف محشر گشایم من زبان | |
| تا زبان عذرخواهی وا کنم | جرمشان با مغفرت سودا کنم | |
| چون برافتد پرده ای از انجمن | در شفاعت برگشاید دست من | |
| جان خود قربان امت می کنم | می دهم جان و شفاعت می کنم | |
| وحی آمد سوی پیغمبر ز رب | ما بدادیم آنچه کرد از ما طلب | |
| ما نخستین قطره خونش را بها | از شفاعت می دهیم ای ذوالبها | |
| وعده ی قربانی اش را ذوالجلال | پس معین کرد روز و ماه و سال | |
| کربلاشان شد منی عاشور عید | کس چنین عیدی به عالم کی شنید | |
| عید جمعی را و جمعی را عزا | دیده کو تا با حقیقت آشنا | |
| کو دلی اینجا بفهمد سوگ و سور | تا که را ماتم شد و کی را سرور | |
| دوستان را تا قیامت ماتم است | سر به جیب درد و زانوی غم است | |
| ای پی تسلیم و فرمان اله | برد آن شب در حساب سال و ماه | |
| وعده اش را چون شد ایام وفا | بارها بستند سوی کربلا | |
| ای مدینه جامه نیلی کن به بر | از غم افشان خاک و خاکستر بسر |