آن گوشوار عرش که گردون جوهری: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =آن گوشوار عرش که گردون جوهری | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =خواجوی کرمانی | قالب = غزل | وزن = | موضوع =امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ابیات = ۷بیت | منبع = }} '''آن گوشوار عر...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =آن گوشوار عرش که گردون جوهری
  | مطلع=آن گوشوار عرش که گردون جوهری
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = خواجوی کرمانی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =خواجوی کرمانی
  | بخشی از دیوان =
  | قالب = غزل
  |قالب =غزل
  | وزن =
  |وزن =  
  | موضوع =امام حسین(ع)
  |موضوع = امام حسین(ع)
  | مناسبت =
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات = ۷بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری = قرن هفتم
  | یادداشت =
}}
}}
'''آن گوشوار عرش که گردون جوهری''' مطلع شعری از سروده های شاعر قدیمی، [[خواجوی کرمانی]] درباره امام حسین(ع) است.
این شعر آیینی در قالب غزل در هفت بیت سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|آن گوشوار عرش که گردون جوهری|با دامنی پر از گهرش بود مشتری}}
{{ب|آن گوشوار عرش که گردون جوهری|با دامنی پر از گهرش بود مشتری}}
خط ۲۸: خط ۲۴:
{{ب|از کربلا بدو، همه کرب و بلا رسید|آری همین نتیجه دهد ملک پروری}}
{{ب|از کربلا بدو، همه کرب و بلا رسید|آری همین نتیجه دهد ملک پروری}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]
[[رده:شعرهای کهن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۵۰

(قرن هفتم قمری)

آن گوشوار عرش که گردون جوهری از
خواجوی کرمانی



در قالب غزل

موضوع: امام حسین(ع)
آن گوشوار عرش که گردون جوهریبا دامنی پر از گهرش بود مشتری
درویش ملک بخش و جهاندار خرقه پوشخسرو نشان صوفی و سلطان حیدری
در صورتش معین و در سیرتش مبینانوار ایزدی و صفات پیمبری
در بحر شرع لولوی شهوار و همچو بحردر خویش غرقه گشته، ز پاکیزه گوهری
اقرار کرد حر یزیدش، به بندگیخط بازداده روح امینش به چاکری
لب خشک و دیده تر شده از تشنگی هلاکوانگه طفیل خاک درش خشکی و تری
از کربلا بدو، همه کرب و بلا رسیدآری همین نتیجه دهد ملک پروری