الا که راز خدایی خداکند که بیایی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =الا که راز خدایی خداکند که بیایی | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر =بهار من | نام شاعر =سیدرضا موید | قالب =غزل | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن | موضوع = حضرت مهدی(ع) | مناسبت =انتظار | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =الا که راز خدایی خداکند که بیایی
  | مطلع=الا که راز خدایی خداکند که بیایی
  | تصویر =  
  | نام شعر=بهار من
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = سیدرضا موید
  | نام شعر =بهار من
  | مصحح =  
  | نام شاعر =سیدرضا موید
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =غزل
  |قالب = غزل
  | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
  |وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
  | موضوع = حضرت مهدی(ع)
  |موضوع = امام مهدی(ع)
  | مناسبت =انتظار
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۸بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}
'''الا که راز خدایی خداکند که بیایی''' مطلع شعری از [[سیدرضا موید]] با موضوع امام مهدی (ع) است. این شعر آیینی در گونه توسل و در هشت بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن می‌باشد.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|الا که راز خدایی خداکند که بیایی|تو نور غیب نمایی خدا کند که بیایی}}
{{ب|الا که راز خدایی خداکند که بیایی|تو نور غیب نمایی خدا کند که بیایی}}
خط ۲۷: خط ۲۵:
{{ب|قسم به عصمت زهرا بیا ز غیبت کبری|دگر بس است جدایی خداکند که بیایی}}
{{ب|قسم به عصمت زهرا بیا ز غیبت کبری|دگر بس است جدایی خداکند که بیایی}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعرهای غزل درباره امام مهدی(ع)]]

نسخهٔ ‏۵ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۱۸

الا که راز خدایی خداکند که بیایی بهار من از
سیدرضا موید



در قالب غزل

با وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن

موضوع: امام مهدی(ع)
الا که راز خدایی خداکند که بیاییتو نور غیب نمایی خدا کند که بیایی
شب فراق تو جانا خدا کند که سرآیدسرآید وتو برآیی خدا کند که بیایی
دمی که بی تو برآید خدا کند که نباشدألا که هستی مایی خداکند که بیایی
تو احترام حریمی تو افتخار حطیمیتو یادگار منایی خدا کند که بیایی
تو مشعری عرفاتی تو زمزمی تو فراتیتو رمز آب بقایی خداکند که بیایی
به سینه ها توسروری به دیده ها همه نوریبه دردها تو دوایی خدا کند که بیایی
دل مدینه شکسته حرم به راه نشستهتو مروه ای تو صفایی خدا کند که بیایی
قسم به عصمت زهرا بیا ز غیبت کبریدگر بس است جدایی خداکند که بیایی