زنده ی جاوید کیست کشته ی شمشیر دوست: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{سرصفحه | ||
| | | مطلع=زنده ی جاوید کیست کشته ی شمشیر دوست | ||
| | | نام شعر=زنده ی جاوید | ||
| | | شاعر = فؤاد کرمانی | ||
| | | مصحح = | ||
| | | بخشی از دیوان = | ||
| قالب =غزل | | بخشی از مجموعه اشعار = | ||
| وزن = | |قالب = غزل | ||
| موضوع =امام حسین(ع) | |وزن = | ||
| | |موضوع = امام حسین(ع) | ||
| | | قبلی = | ||
| | | بعدی = | ||
| | | سال خورشیدی = | ||
| | | سال میلادی = | ||
| سال قمری = | |||
| یادداشت = | |||
}} | }} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|زنده ی جاوید کیست کشته ی شمشیر دوست|که آب حیات قلوب ، در دم شمشیر اوسـت}} | {{ب|زنده ی جاوید کیست کشته ی شمشیر دوست|که آب حیات قلوب ، در دم شمشیر اوسـت}} | ||
خط ۳۶: | خط ۳۳: | ||
{{ب|تا بتوانی ” فؤاد ” در غم او گریه کن|بر تو از این آبِ رو نزد خدا آبروست}} | {{ب|تا بتوانی ” فؤاد ” در غم او گریه کن|بر تو از این آبِ رو نزد خدا آبروست}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۳۰
زنده ی جاوید کیست کشته ی شمشیر دوست | که آب حیات قلوب ، در دم شمشیر اوسـت | |
گر بشکافی هنوز ، خاک شهیدان عشق | آید از آن کشتگان زمزمه ی دوست دوست | |
آن که هلاکش نمود ساعد سیمین یار | باز به آن ساعدش کشته شدن آرزوست | |
بنده ی یزدان شناس موت و حیاتش یکی ست | زآنکه به نور خداش ، پرورش طبع وخوست | |
غیر خدا باطل است در نظر اهل حق | دعوی انّی انا ، کاشف توحید هوست | |
آن شجری را که حق ، بهر ثمر پرورید | بانگ اناالحق زند ، تا ابد از مغز و پوست | |
دل چو ز خود غافل است عارف بالله نیست | بر لب جو سال ها ، تشنه لب و آب جوست | |
گوش دل مؤمن است ، سامع صوت خدا | گرچه ز آواز خلق ، ملک پر از های و هوست | |
هر که ز کوی مجاز پا به حقیقت نهاد | بر سرش از روزگار مخمصه ی تو به توست | |
عاشق وارسته را با سر و سامان چه کار | قصه ی ناموس و عشق ؛ صحبت سنگ و سبوست | |
عاشق دیدار دوست ، اوست که هم چون حسین | زردی رخسار او ، سرخ زخون گلوست | |
هرکه چو او پا نهاد بر سر میدان عشق | بی سر و سامان سرش در خم چوگان چو گُوست | |
دوست به شمشیر اگر پاره کند پیکرش | منت شمشیر دوست ، بر بدنش مو به موست | |
گر به اسیری برند عترت او دشمـنان | هرچه ز دشمن بر او دوست پسندد نکوست | |
تا بتوانی ” فؤاد ” در غم او گریه کن | بر تو از این آبِ رو نزد خدا آبروست |