خوشا شاه و خوشا روز وصالش: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی تراث
    (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =خوشا شاه و خوشا روز وصالش | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =سیدمحمدحسن میر جهانی | قالب =غزل | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن | موضوع = امام مهدی(ع) | مناسبت =انتظار | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعد...» ایجاد کرد)
     
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات شعر
    {{سرصفحه
      | عنوان =خوشا شاه و خوشا روز وصالش
      | مطلع=وشا شاه و خوشا روز وصالش
      | تصویر =  
      | نام شعر=
      | توضیح تصویر =  
      | شاعر = سیدمحمدحسن میر جهانی
      | نام شعر =
      | مصحح =  
      | نام شاعر =سیدمحمدحسن میر جهانی
      | بخشی از دیوان =
      | قالب =غزل
      |قالب = غزل
      | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
      |وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
      | موضوع = امام مهدی(ع)
      |موضوع = امام مهدی(ع)
      | مناسبت =انتظار
      | قبلی =
      | زمان سرایش = معاصر
    | بعدی =  
      | زبان = فارسی
      | سال خورشیدی =  
      | تعداد ابیات =۸بیت
      | سال میلادی =
      | منبع =  
      | سال قمری =  
      | یادداشت =
    }}
    }}
    '''خوشا شاه و خوشا روز وصالش''' مطلع شعری از [[سیدمحمدحسن میر جهانی]] با موضوع امام مهدی(ع) است. این شعر آیینی در گونه توسل و در هشت بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن می‌باشد.


    ==متن شعر==
    {{شعر}}
    {{شعر}}
    {{ب|خوشا شاه و خوشا روز وصالش|خوشا خورشید روی بی مثالش}}
    {{ب|خوشا شاه و خوشا روز وصالش|خوشا خورشید روی بی مثالش}}
    خط ۲۷: خط ۲۶:
    {{ب|سرشک از دیده حیران چند ریزد|که شاید شه شبی پرسد ز حالش}}
    {{ب|سرشک از دیده حیران چند ریزد|که شاید شه شبی پرسد ز حالش}}
    {{پایان شعر}}
    {{پایان شعر}}
    ==پانویس==
    ==منابع==
    [[رده:شعرهای غزل درباره امام مهدی(ع)]]

    نسخهٔ ‏۲۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۱۳

    وشا شاه و خوشا روز وصالش از
    سیدمحمدحسن میر جهانی



    در قالب غزل

    با وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن

    موضوع: امام مهدی(ع)


    خوشا شاه و خوشا روز وصالشخوشا خورشید روی بی مثالش
    خدایش ناصر و یار و معین بادبه هر حالی کند حفظ از زوالش
    عجب کرده است دام صید دل هامسلسل گیسوی مشکین و خالش
    همی خواهم که دیدارش ببینمشوم مفتون آن سحر جلالش
    دهد کر دست تا پایش ببوسمبه مژگان رو به می خاک نعالش
    خداوندابه یادش چند نالمدرافکن پرده از روی جمالش
    ز لطف خویش گر دستم بگیردشوم مشمول الطاف و نوالش
    سرشک از دیده حیران چند ریزدکه شاید شه شبی پرسد ز حالش