ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کن: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کن | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر =دیده باز کن | نام شاعر =نیر تبریزی | قالب =غزل | وزن = | موضوع =امام حسین(ع) | مناسبت =مرثیه | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ابیات =۵بیت | منبع...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کن
  | مطلع=ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کن
  | تصویر =  
  | نام شعر= دیده باز کن
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = نیر تبریزی
  | نام شعر =دیده باز کن
  | مصحح =  
  | نام شاعر =نیر تبریزی
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =غزل
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | وزن =
  |قالب = غزل
  | موضوع =امام حسین(ع)
  |وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
  | مناسبت =مرثیه
  |موضوع = امام حسین(ع)
  | زمان سرایش = معاصر
  | قبلی =
  | زبان = فارسی
| بعدی =  
  | تعداد ابیات =۵بیت
  | سال خورشیدی =  
  | منبع =  
  | سال میلادی =
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}
'''ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کن''' مطلع شعری از [[نیر تبریزی]] در گونه مرثیه درباره امام حسین(ع) است. این شعر در قالب غزل در پنج بیت سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کن|احوال ما ببین و سپس خوابِ ناز کن}}
{{ب|ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کن|احوال ما ببین و سپس خوابِ ناز کن}}
خط ۲۵: خط ۲۳:
{{ب|یا دستِ ما بگیر و از این دشتِ پُر هراس|بار دگر روانه به سوی حجاز کن}}
{{ب|یا دستِ ما بگیر و از این دشتِ پُر هراس|بار دگر روانه به سوی حجاز کن}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۰

ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کن دیده باز کن از
نیر تبریزی



در قالب غزل

با وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

موضوع: امام حسین(ع)
ای خفته خوش به بستر خون دیده باز کناحوال ما ببین و سپس خوابِ ناز کن
ای وارثِ سریرِ امامت! به پای خیزبر کشتگان بی‌کفنِ خود، نماز کن
طفلانِ خود به ورطه‌ی بحر بلا نگردستی به دست‌گیری ایشان، دراز کن
برخیز، صبح شام شد، ای میر کاروان!ما را سوار، بر شترِ بی‌جهاز کن
یا دستِ ما بگیر و از این دشتِ پُر هراسبار دگر روانه به سوی حجاز کن