با زخم‌های تازه گل انداخت پیکرش

با زخم‌های تازه گل انداخت پیکرش		تسلیم شد قضا و قدر در برابرش
مردی که عاشقانه‌ترین داغ را نوشت		از بس شکوه داشته لبخند آخرش
می‌خواست نور تازه بپاشد در آسمان		مردی که آفتاب، شد آن روز منبرش
می‌گفت «لا یبایع مثله» نه با زبان		با لحن قطره قطرۀ خون، زیر حنجرش
او جانماز سرخ زمین را که باز کرد		هفت آسمان رسید به الله اکبرش
تنها گواه زلف پریشان او، نسیم		حرفی نزد، از اینکه چه شد روی نی سرش
تنها بسنده کرد به یک جمله بعد از آن		سر بسته بود روضه که «ای وای خواهرش»