به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =خواجوی کرمانی | قالب =غزل | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن | موضوع =امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ابیات =...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب
  | مطلع=به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = خواجوی کرمانی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =خواجوی کرمانی
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =غزل
  |قالب =غزل
  | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
  |وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
  | موضوع =امام حسین(ع)
  |موضوع = امام حسین(ع)
  | مناسبت =
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۶بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}


'''به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب''' را شاعر آیینی [[خواجوی کرمانی ]] درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در شش بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن می‌باشد.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب|که رخ به خون جگر شوید از غمش عناب}}
{{ب|به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب|که رخ به خون جگر شوید از غمش عناب}}
خط ۲۶: خط ۲۴:
{{ب|به کربلا شد و کرب و بلا به جان بخرید|گشود بال و ازین تیره خاکدان بپرید}}
{{ب|به کربلا شد و کرب و بلا به جان بخرید|گشود بال و ازین تیره خاکدان بپرید}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۴۰

به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب از
خواجوی کرمانی



در قالب غزل

با وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

موضوع: امام حسین(ع)


به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیرابکه رخ به خون جگر شوید از غمش عناب
شه دو مملکت و شهسوار نه مضمارمه دوازده برج و امام شش محراب
فروغ جان رسول و چراغ چشم بتولبهار عشرت و نوباوۀ دل اصحاب
حدیث مقتل او گر به گوش کوه رسدشود ز خون دل اجزای او عقیق مذاب
و گر سپهر برد نام آتش جگرشکند به اشک چو پروین ستارگان را آب
به کربلا شد و کرب و بلا به جان بخریدگشود بال و ازین تیره خاکدان بپرید