بهار من (صرافان): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی
  | مطلع=در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = قاسم صرافان
  | نام شعر =بهار من
  | مصحح =  
  | نام شاعر =قاسم صرافان
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =غزل
  |قالب =غزل
  | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
  |وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
  | موضوع = حضرت مهدی(ع)
  |موضوع = حضرت مهدی(ع)
  | مناسبت =
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۷بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}
'''در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی''' را شاعر آیینی [[قاسم صرافان]] درباره  حضرت مهدی(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه توسل و در هفت بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن می‌باشد.


==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی|بهار می‌رسد اما بهار من تو کجایی}}
{{ب|در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی|بهار می‌رسد اما بهار من تو کجایی}}
خط ۲۷: خط ۲۶:
{{ب|خودت مگر که به زهرا، توسلی کنی امشب|نمی‌رسد گل نرگس! دعای ما که به جایی}}
{{ب|خودت مگر که به زهرا، توسلی کنی امشب|نمی‌رسد گل نرگس! دعای ما که به جایی}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعرهای درباره حضرت مهدی(ع)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۰۱

در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی از
قاسم صرافان



در قالب غزل

با وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن

موضوع: حضرت مهدی(ع)


در این هوای بهاری شدم دوباره هواییبهار می‌رسد اما بهار من تو کجایی
چه برکتی، چه نویدی؟ چه سبزه‌ای و چه عیدی؟به سال نو چه امیدی؟ اگر دوباره نیایی
مقلّبانه به قلبم، هوای تازه بنوشانمحوّلانه به حالم اشاره کن به دعایی
مقدر است به فالم مدبّرانه بتابیخوش است لیل و نهارم اگر نظر بنمایی
اگر قرار چنین شد، تو را بهار نبیندچنین نکو ز چه رویی؟ چنین خجسته چرایی؟
اگر چه حُسن‌فروشان به جلوه آمده باشندتو آبروی جهانی، تو روی ماه خدایی
به سوی‌ چشمۀ عشقت، اگر که تشنه بیاییمقسم که حضرت باران! همین بهار می‌آیی
خودت مگر که به زهرا، توسلی کنی امشبنمی‌رسد گل نرگس! دعای ما که به جایی