دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد
  | مطلع=قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = فواد کرمانی
  | نام شعر =قیامت برخاست
  | مصحح =  
  | نام شاعر =فواد کرمانی
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =غزل
  |قالب =غزل
  | وزن = فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
  |وزن = فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
  | موضوع =امام حسین(ع)
  |موضوع = امام حسین(ع)
  | مناسبت =مرثیه
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۷بیت
  | سال میلادی =
  | منبع = خون تو پایان نداشت
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}


'''دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد''' غزل شعری از  '''[[فواد کرمانی]]''' درباره [[امام حسین(ع)]] است.
==معرفی==
{{همچنین ببینید|فواد کرمانی}}
«'''دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد'''» اثر شعری از فواد کرمانی است. این شعر در قالب '''غزل''' و در گونه '''مرثیه''' با وزن '''فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن''' است. این شعر در '''هفت بیت''' درباره امام حسین(ع) سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست|با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست}}
{{ب||با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست}}
{{ب|دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد|آری آن جلوه که فانی نشود نور خداست}}
{{ب|دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد|آری آن جلوه که فانی نشود نور خداست}}
{{ب|نه بقا کرد ستمگر، نه به جا ماند ستم|ظالم از دست شد و پایهٔ مظلوم به‌جاست}}
{{ب|نه بقا کرد ستمگر، نه به جا ماند ستم|ظالم از دست شد و پایهٔ مظلوم به‌جاست}}
خط ۳۱: خط ۲۵:
{{ب|رفت بر عرشهٔ نی تا سرت، ای عرش خدا|کرسی و لوح و قلم، بهر عزای تو به‌ پاست}}
{{ب|رفت بر عرشهٔ نی تا سرت، ای عرش خدا|کرسی و لوح و قلم، بهر عزای تو به‌ پاست}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
خون تو پایان نداشت
==منابع==
[[رده:اشعار عاشورایی]]
[[رده:شعر آیینی]]
[[رده:شاعر آیینی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۳۵

قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست از
فواد کرمانی



در قالب غزل

با وزن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

موضوع: امام حسین(ع)


با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست
دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشدآری آن جلوه که فانی نشود نور خداست
نه بقا کرد ستمگر، نه به جا ماند ستمظالم از دست شد و پایهٔ مظلوم به‌جاست
زنده را زنده نخوانند که مرگ از پی اوستبلکه زنده‌ست شهیدی که حیاتش ز قفاست
دولت آن یافت که در پای تو سر داد ولیاین قبا، راست نه بر قامت هر بی‌سر و پاست
تو در اول سر و جان باختی اندر ره عشقتا بدانند خلایق که فنا شرط بقاست
رفت بر عرشهٔ نی تا سرت، ای عرش خداکرسی و لوح و قلم، بهر عزای تو به‌ پاست