ز رویت نه تنها جهان آفریدند: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =ز رویت نه تنها جهان آفریدند | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =مجید لشکری | قالب =غزل | وزن =فعولن فعولن فعولن فعولن | موضوع =حضرت زهرا(س) | مناسبت =ولادن حضرت زهرا(س) | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =ز رویت نه تنها جهان آفریدند
  | مطلع=ز رویت نه تنها جهان آفریدند
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = مجید لشکری
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =مجید لشکری
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =غزل
  |قالب =غزل
  | وزن =فعولن فعولن فعولن فعولن
  |وزن = فعولن فعولن فعولن فعولن
  | موضوع =حضرت زهرا(س)
  |موضوع = حضرت زهرا(س)
  | مناسبت =ولادن حضرت زهرا(س)
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۸بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}


'''ز رویت نه تنها جهان آفریدند''' مطلع شعری مدح گونه از [[مجید لشکری]] درباره حضرت زهرا(س) است. این شعر در قالب غزل در شش بیت با وزن فعولن فعولن فعولن فعولن در هشت بیت سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|ز رویت نه تنها جهان آفریدند|به دنبال تو کهکشان آفریدند}}
{{ب|ز رویت نه تنها جهان آفریدند|به دنبال تو کهکشان آفریدند}}
خط ۲۸: خط ۲۶:
{{ب|تو را چون خدایت سروده‌ست، این شد|که در جوهر شعر «آن» آفریدند}}
{{ب|تو را چون خدایت سروده‌ست، این شد|که در جوهر شعر «آن» آفریدند}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع حضرت زهرا(س)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۱۴

ز رویت نه تنها جهان آفریدند از
مجید لشکری



در قالب غزل

با وزن فعولن فعولن فعولن فعولن

موضوع: حضرت زهرا(س)


ز رویت نه تنها جهان آفریدندبه دنبال تو کهکشان آفریدند
به افطار در سفره‌ات مهر دیدنداز آن مهر رنگین‌کمان آفریدند
شبانگاه در سجده اشکی چکاندیاز آن اشک، رود روان آفریدند
علی کاشت در خانه‌ات بوته‌ای گلبهشتی از آن جاودان آفریدند
گرفتند تصویر یک لحظه‌ات راکمی بسط داده، زمان آفریدند
تو در شش جهت انتهایی نداریکه نور تو را بی‌کران آفریدند
تو را قدر خواندند و راندند ما رااز آن رو تو را بی‌نشان آفریدند
تو را چون خدایت سروده‌ست، این شدکه در جوهر شعر «آن» آفریدند