صبا به پیر خرابات از خرابۀ شام: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =صبا به پیر خرابات از خرابۀ شام
  | مطلع= صبا به پیر خرابات از خرابۀ شام
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = محمدحسین غروی اصفهانی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =محمدحسین غروی اصفهانی
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =غزل
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | وزن =  
  |قالب = غزل
  | موضوع =حضرت رقیه(س)
  |وزن =  
  | مناسبت =
  |موضوع = حضرت رقیه(س)
  | زمان سرایش = معاصر
  | قبلی =
  | زبان = فارسی
| بعدی =  
  | تعداد ابیات =۱۸بیت
  | سال خورشیدی =  
  | منبع =  
  | سال میلادی =
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}


'''صبا به پیر خرابات از خرابۀ شام''' را شاعر آیینی [[محمدحسین غروی اصفهانی]] درباره حضرت رقیه(س) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در هجده بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل می‌باشد.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|صبا به پیر خرابات از خـرابۀ شام|ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام}}
{{ب|صبا به پیر خرابات از خـرابۀ شام|ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام}}
خط ۳۸: خط ۳۷:
{{ب|ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است|که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟}}
{{ب|ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب است|که راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع حضرت رقیه(س)]]
[[رده:شعرهای کهن]]
[[رده:عالمان شاعر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۵

صبا به پیر خرابات از خرابۀ شام از
محمدحسین غروی اصفهانی



در قالب غزل

موضوع: حضرت رقیه(س)


صبا به پیر خرابات از خـرابۀ شامببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام
که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟که روز من شب تار است و صبح روشن، شام
به سرپرستی ما سنگ آید از چپ و راستبه دلنــوازی ماها ز پیش و پس، دشنـام
نه روز، از ستــم دشمنــان، تنــی راحتنـــه شب زداغ دلآرام‌هــا، دلـــی آرام
به کودکــان پــدر کشته، مــادر گیتــیهمی ز خون جگر می‌دهد شراب و طعام
چــراغ مجلس مـا شمــع آه بیوه زنــانانیـس و مـونس مـا نــــالۀ دل ایتـــام
فلک خــراب شــود کاین خرابه بی سقفچه کــرده با تن این کودکان گل اندام
دریــغ و درد کز آغــــوش نــاز افتــادمبه روی خـــاک مـذلّت، به زیر بند لئام
به پای خـار مغیلان، به دستِ بند ستــمز فــرق تا قـــدم از تازیـــانه نیلی فــام
به روی دست تـو دستانِ خوش نوا بـودمکنــون چو قُمــری شوریده‌ام میانۀ دام
به دامن تو چو طوطی، شکرشکن بودمبریخت زاغ و زغن زهر تلخم اندر کـــام
مــرا که حــال ز آغاز کودکــی این استخــدای داند و بس تا چه باشدم انجــام
هـــزار مــرتبه بدتر ز شــامِ مــاتــم بودبرای غم زدگان، صبح عیدِ مردم شـــام
به نالــه شــــرر انگیــز، بانــوان حجــازبه نغمــه دف و نـی، شامیان خون آشام
ســرِ تو بر ســرِ نی شمع و ما چـو پروانهبه ســوز و ســاز ز ناســازگــاری ایّـــام
شدند پــردگیـان تو شهــرۀ هـر شهــردریغ و درد ز نامـوس خاص و مجلس عام
ســرِ برهنــه به پا ایستــاده سـرور دینیــزید و تخـتِ زر و سفـرۀ قمار و مُـدام
ز گفت و گوی لبت بگذرم که جان به لب استکه راست تاب شنیدن؟ که را مجال کلام؟