ادبیات آیینی:چون نوبت شهادت سالار دین رسید: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی تراث
    جزبدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات شعر
    {{سرصفحه
      | عنوان =چون نوبت شهادت سالار دین رسید
      | مطلع=چون نوبت شهادت سالار دین رسید
      | تصویر =  
      | نام شعر=
      | توضیح تصویر =  
      | شاعر = شرر بیگدلی
      | نام شعر =
      | مصحح =
      | نام شاعر = شرر بیگدلی
    | بخشی از دیوان =
      | بخشی از مجموعه اشعار =
      | قالب = غزل  
      | قالب = غزل  
      | وزن =
      | وزن =
      | موضوع =  امام حسین(ع)  
      | موضوع =  امام حسین(ع)  
      | مناسبت =
      | قبلی =
      | زمان سرایش =
      | بعدی =  
      | زبان = فارسی
      | سال خورشیدی =  
      | تعداد ابیات = ۹بیت
      | سال میلادی =
      | منبع =   
      | سال قمری =  
      | یادداشت =
    }}
    }}
    '''چون نوبت شهادت سالار دین رسید''' مطلع سروده‌ای از [[شرر بیگدلی]] درباره امام حسین(ع) در نه بیت است. این شعر در قالب غزل و در گونه مرثیه است.
    {{شعر}}


    ==متن شعر==
    {{شعر}}
    {{ب|چون نوبت شهادت سالار دین رسید|هنگام سوگواری «روحُ‌‌ الامین» رسید}}
    {{ب|چون نوبت شهادت سالار دین رسید|هنگام سوگواری «روحُ‌‌ الامین» رسید}}
    {{ب|پس ناوکی ز شست یکی تیره روزگار|بر سجده‌گاه قبلۀ اهل یقین رسید}}
    {{ب|پس ناوکی ز شست یکی تیره روزگار|بر سجده‌گاه قبلۀ اهل یقین رسید}}
    خط ۲۸: خط ۲۸:
    {{ب|سر بر سر سِنان سَنان رفت و تن بمانْد|هم بی‌لباس آن تن و هم بی‌کفن بمانْد}}
    {{ب|سر بر سر سِنان سَنان رفت و تن بمانْد|هم بی‌لباس آن تن و هم بی‌کفن بمانْد}}
    {{پایان شعر}}
    {{پایان شعر}}
    ==پانویس==
    ==منابع==
    [[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]
    [[رده:شعرهای کهن]]

    نسخهٔ ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۵

    چون نوبت شهادت سالار دین رسید از
    شرر بیگدلی



    در قالب غزل

    موضوع: امام حسین(ع)
    چون نوبت شهادت سالار دین رسیدهنگام سوگواری «روحُ‌‌ الامین» رسید
    پس ناوکی ز شست یکی تیره روزگاربر سجده‌گاه قبلۀ اهل یقین رسید
    زآن یک خدنگِ ناصیه‌فرسای جان‌گزاچندین هزار رخنه به بنیان دین رسید
    آمد ز زین، سپهر سعادت، زمین گزینچون نوبت شقاوت شمر لعین رسید
    پس خنجرش که آه زبانم بریده بادبر حنجر شریف امام مبین رسید
    سیلابِ خونِ چشمِ جهان ز آسمان گذشتتا خون ناحقش ز گلو بر زمین رسید
    از چشمه‌سار خنجرش آمد چو تر، گلونوبت به آب کوثر و ماء معین رسید
    تن از پی زیارت امّت به خاک مانْدجان در جوار رحمت جان‌آفرین رسید
    سر بر سر سِنان سَنان رفت و تن بمانْدهم بی‌لباس آن تن و هم بی‌کفن بمانْد