شنیدم از لب باد صبا حسین حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
  | مطلع=شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
| تصویر =
  | نام شعر=سلام بر حسین
| توضیح تصویر =
  | شاعر = محمود حبیبی کسبی
  | نام شعر =سلام بر حسین
| مصحح =
  | نام شاعر =محمود حبیبی کسبی
| بخشی از دیوان =
  | قالب =غزل
  |قالب = غزل
  | وزن = فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
  |وزن = فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
  | موضوع =امام حسین(ع)
  |موضوع = امام حسین(ع)
  | مناسبت =هلال محرم
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۱۲یت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}
«'''شنیدم از لب باد صبا حسین حسین'''» اثر شعری از [[محمود حبیبی کسبی]] است. این شعر در قالب غزل و در گونه مرثیه با وزن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن است. این شعر در دوازده بیت درباره امام حسین(ع) سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|شنیدم از لب باد صبا حسین حسین|نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین}}
{{ب|شنیدم از لب باد صبا حسین حسین|نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین}}
خط ۳۲: خط ۲۹:
{{ب|خوشا به بزم عزایش که یک‌صدا گویند|از ابتدا همه تا انتها حسین حسین}}
{{ب|خوشا به بزم عزایش که یک‌صدا گویند|از ابتدا همه تا انتها حسین حسین}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:اشعار عاشورایی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۰۹

شنیدم از لب باد صبا حسین حسین سلام بر حسین از
محمود حبیبی کسبی



در قالب غزل

با وزن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

موضوع: امام حسین(ع)
شنیدم از لب باد صبا حسین حسیننوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
محرم آمده و گوش جان که بسپاریشنیده می‌شود از هرکجا حسین حسین
محرم آمده قد قامت العزا بشنوبخوان به مأذنه حَیّ علیٰ حسین حسین
کتیبه سینه‌زن و باد نوحه‌خوان شده استصدای زمزمۀ بادها حسین حسین
ز عرش پیرهنی خون‌چکان شد آویزانچکیده در همه عرش خدا حسین حسین
ملک نشانی خون خدا گرفت ز خاکصدا بلند شد از کربلا: حسین! حسین
عجب غمی‌ست به نامش، هرآن‌که گفت بسوختکه کرده یک‌سره آتش به پا حسین حسین
گذشت عمر به زیر کتیبه‌های غمشهزار شکر شدم پیر با حسین حسین
لبم به ذکر دگر وا نمی‌شود چه کنمشده‌ست با لب من آشنا حسین حسین
ز لطف اوست کز او نام می‌برم، ور نهمن خراب کجا و کجا حسین حسین
گریست دیدهٔ ناپاک من هم از داغشاز آن‌که زنده کند مرده را حسین حسین
خوشا به بزم عزایش که یک‌صدا گوینداز ابتدا همه تا انتها حسین حسین