به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی تراث
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات شعر
    {{سرصفحه
      | عنوان =به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب
      | مطلع=به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب
      | تصویر =  
      | نام شعر=
      | توضیح تصویر =  
      | شاعر = خواجوی کرمانی
      | نام شعر =
      | مصحح =  
      | نام شاعر =خواجوی کرمانی
      | بخشی از دیوان =
      | قالب =غزل
      |قالب =غزل
      | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
      |وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
      | موضوع =امام حسین(ع)
      |موضوع = امام حسین(ع)
      | مناسبت =
      | قبلی =
      | زمان سرایش = معاصر
    | بعدی =  
      | زبان = فارسی
      | سال خورشیدی =  
      | تعداد ابیات =۶بیت
      | سال میلادی =
      | منبع =  
      | سال قمری =  
      | یادداشت =
    }}
    }}


    '''به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب''' را شاعر آیینی [[خواجوی کرمانی ]] درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در شش بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن می‌باشد.
    ==متن شعر==
    {{شعر}}
    {{شعر}}
    {{ب|به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب|که رخ به خون جگر شوید از غمش عناب}}
    {{ب|به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب|که رخ به خون جگر شوید از غمش عناب}}
    خط ۲۶: خط ۲۴:
    {{ب|به کربلا شد و کرب و بلا به جان بخرید|گشود بال و ازین تیره خاکدان بپرید}}
    {{ب|به کربلا شد و کرب و بلا به جان بخرید|گشود بال و ازین تیره خاکدان بپرید}}
    {{پایان شعر}}
    {{پایان شعر}}
    ==پانویس==
    ==منابع==
    [[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]
    [[رده:شعرهای کهن]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۴۰

    به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیراب از
    خواجوی کرمانی



    در قالب غزل

    با وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

    موضوع: امام حسین(ع)


    به حلق تشنه آن رشک غنچۀ سیرابکه رخ به خون جگر شوید از غمش عناب
    شه دو مملکت و شهسوار نه مضمارمه دوازده برج و امام شش محراب
    فروغ جان رسول و چراغ چشم بتولبهار عشرت و نوباوۀ دل اصحاب
    حدیث مقتل او گر به گوش کوه رسدشود ز خون دل اجزای او عقیق مذاب
    و گر سپهر برد نام آتش جگرشکند به اشک چو پروین ستارگان را آب
    به کربلا شد و کرب و بلا به جان بخریدگشود بال و ازین تیره خاکدان بپرید