آمدم ای شاه پناهم بده: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =آمدم ای شاه پناهم بده
  | مطلع=آمدم ای شاه پناهم بده
  | تصویر =  
  | نام شعر=
File:مرحوم محمدعلی کریمخانی.jpg
  | شاعر = حبیب الله چایچیان
 
  | مصحح =  
  | توضیح تصویر =  
  | بخشی از دیوان =
  | نام شعر =  
  |قالب =غزل
  | نام شاعر =حبیب الله چایچیان
  |وزن = مفتعلن مفتعلن فاعلن
  | قالب = غزل
  |موضوع = امام رضا(ع)  
  | وزن = مفتعلن مفتعلن فاعلن
  | قبلی =
  | موضوع =امام رضا(ع)  
| بعدی =  
  | مناسبت = توسل و زیارت
  | سال خورشیدی =  
  | زمان سرایش = معاصر
  | سال میلادی =
  | زبان = فارسی
  | سال قمری =  
  | تعداد ابیات =۱۱بیت
  | یادداشت =
  | منبع =  
}}
}}
File:حبیب الله چایچیان.jpg
'''آمدم ای شاه پناهم بده''' را شاعر معاصر [[حبیب الله چایچیان]] درباره امام رضا(ع) سروده است. این شعر در قالب غزل و در گونه توسل و زیارت در یازده بیت  با وزن مفتعلن مفتعلن فاعلن سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|آمدم ای شاه پناهم بده|خط امانی ز گناهم بده}}
{{ب|آمدم ای شاه پناهم بده|خط امانی ز گناهم بده}}
خط ۳۴: خط ۲۸:
{{ب|آن‌چه صلاح است برای «حسان»|از تو اگر هم که نخواهم، بده}}
{{ب|آن‌چه صلاح است برای «حسان»|از تو اگر هم که نخواهم، بده}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==خوانش==
این شعر در سال های اخیر شهرت یافته است. این شعر توسط مداح اهل بیت(ع) [[محمدعلی کریمخانی]] خوانده شده است.
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع  امام رضا(ع)]]
[[رده:شعر در قالب غزل]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۵۷

آمدم ای شاه پناهم بده از
حبیب الله چایچیان



در قالب غزل

با وزن مفتعلن مفتعلن فاعلن

موضوع: امام رضا(ع)
آمدم ای شاه پناهم بدهخط امانی ز گناهم بده
ای حرمت ملجأ درماندگاندور مران از در و راهم بده
ای گل بی‌خار گلستان عشققرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستماذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حریمت مَثل کهرباستشوق و سبک‌خیزی کاهم بده
تا که ز عشق تو گدازم چو شمعگرمی جان‌سوز به آهم بده
لشکر شیطان به کمین من‌اندبی‌کسم ای شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به منبا نظری یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهندنور بدان شام سیاهم بده
ای که عطابخش همه عالمیجمله‌ی حاجات مرا هم بده
آن‌چه صلاح است برای «حسان»از تو اگر هم که نخواهم، بده