کیست حق را و پیمبر را ولی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =کیست حق را و پیمبر را ولی | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر =جان جهان | نام شاعر =عطار نیشابوری | قالب =مثنوی | وزن = | موضوع =امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = کهن | زبان = فارسی | تعداد ابیات =۱۵بیت | منبع = }} '''کیست حق...» ایجاد کرد)
 
خط ۱۸: خط ۱۸:


==معرفی==
==معرفی==
{{همچنین ببینید|فواد کرمانی}}
{{همچنین ببینید|عطار نیشابوری}}
«'''کیست حق را و پیمبر را ولی'''» اثر شعری از عطار نیشابوری است. این شعر در قالب '''مثنوی''' و در گونه '''منقبت''' با وزن '''فاعلاتن فاعلاتن فاعلن''' است. این شعر در '''پانزده بیت''' درباره امام حسین(ع) سروده شده است.
«'''کیست حق را و پیمبر را ولی'''» اثر شعری از عطار نیشابوری است. این شعر در قالب '''مثنوی''' و در گونه '''منقبت''' با وزن '''فاعلاتن فاعلاتن فاعلن''' است. این شعر در '''پانزده بیت''' درباره امام حسین(ع) سروده شده است.



نسخهٔ ‏۲۴ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۴۲

کیست حق را و پیمبر را ولی
اطلاعات شعر
نام شعرجان جهان
نام شاعرعطار نیشابوری
قالبمثنوی
موضوعامام حسین(ع)
زمان سرایشکهن
زبانفارسی
تعداد ابیات۱۵بیت


کیست حق را و پیمبر را ولی مثنوی شعری از عطار نیشابوری درباره امام حسین(ع) است.

معرفی

«کیست حق را و پیمبر را ولی» اثر شعری از عطار نیشابوری است. این شعر در قالب مثنوی و در گونه منقبت با وزن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن است. این شعر در پانزده بیت درباره امام حسین(ع) سروده شده است.

متن شعر

{{ب|یا درآن تشویر آبی گشتمی|در جگر او را شرابی گشتمی}

کیست حق را و پیمبر را ولیآن حسن سیرت حسین بن علی
آفتاب آسمان معرفتآن محمد صورت و حیدر صفت
نه فلک را تا ابد مخدوم بودزانکه او سلطان ده معصوم بود
قرة‌العین امام مجتبیشاهد زهرا شهید کربلا
تشنه او را دشنه آغشته بخوننیم کشته گشته سرگشته بخون
آن چنان سرخود که برد بی دریغکافتاب از درد آن شد زیر میغ
گیسوی او تا بخون آلوده شدخون گردون از شفق پالوده شد
کی کنند این کافران با این همهکو محمد کو علی کو فاطمه
صد هزاران جان پاک انبیاصف زده بینم بخاک کربلا
در تموز کربلا تشنه جگرسر بریدندش چه باشد زین بتر
با جگر گوشهٔ پیمبر این کنندوانگهی دعوی داد ودین کنند
کفرم آید هرکه این را دین شمردقطع باد از بن زفانی کین شمرد
هرکه در روئی چنین آورد تیغلعنتم از حق بدو آید دریغ
کاشکی ای من سگ هندوی اوکمترین سگ بودمی در کوی او


پانویس

منابع