زنده‌ ی جاوید کیست کشته‌ ی شمشیر دوست

زنده‌ ی جاوید کیست کشته‌ ی شمشیر دوست		که آب حیات قلوب ، در دم شمشیر اوسـت
گر بشکافی هنوز ، خاک شهیدان عشق		آید از آن کشتگان زمزمه‌ ی دوست دوست
آن که هلاکش نمود ساعد سیمین یار		باز به آن ساعدش کشته شدن آرزوست
بنده‌ ی یزدان شناس موت و حیاتش یکی‌ ست		زآنکه به نور خداش ، پرورش طبع وخوست
غیر خدا باطل است در نظر اهل حق		دعوی انّی انا ، کاشف توحید هوست
آن شجری را که حق ، بهر ثمر پرورید		بانگ اناالحق زند ، تا ابد از مغز و پوست
دل چو ز خود غافل است عارف بالله نیست		بر لب جو سال ها ، تشنه‌ لب و آب جوست
گوش دل مؤمن است ، سامع صوت خدا		گرچه ز آواز خلق ، ملک پر از های و هوست
هر که ز کوی مجاز پا به حقیقت نهاد		بر سرش از روزگار مخمصه‌ ی تو به توست
عاشق وارسته را با سر و سامان چه کار		قصه‌ ی ناموس و عشق ؛ صحبت سنگ و سبوست
عاشق دیدار دوست ، اوست که هم‌ چون حسین		زردی رخسار او ، سرخ زخون گلوست
هرکه چو او پا نهاد بر سر میدان عشق		بی سر و سامان سرش در خم چوگان چو گُوست
دوست به شمشیر اگر پاره کند پیکرش		منت شمشیر دوست ، بر بدنش مو به موست
گر به اسیری برند عترت او دشمـنان		هرچه ز دشمن بر او دوست پسندد نکوست
تا بتوانی ” فؤاد ” در غم او گریه کن		بر تو از این آبِ رو نزد خدا آبروست