در ره عشق عجب شهرت و نامی دارم: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =در ره عشق عجب شهرت و نامی دارم | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =آیتی بیرجندی | قالب =غزل | وزن = | موضوع =امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ابیات =۷بیت | منبع = }} '''در ره عشق عجب...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =در ره عشق عجب شهرت و نامی دارم
  | مطلع=در ره عشق عجب شهرت و نامی دارم
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = آیتی بیرجندی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =آیتی بیرجندی
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =غزل
  |قالب =غزل
  | وزن =  
  |وزن =  
  | موضوع =امام حسین(ع)
  |موضوع = امام حسین(ع)
  | مناسبت =
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۷بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}


'''در ره عشق عجب شهرت و نامی دارم''' را شاعر آیینی [[آیتی بیرجندی]] درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در هفت بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل می‌باشد.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|در ره عشق عجب شهرت و نامی دارم|هر دم از جانب محبوب، پیامی دارم}}
{{ب|در ره عشق عجب شهرت و نامی دارم|هر دم از جانب محبوب، پیامی دارم}}
خط ۲۷: خط ۲۵:
{{ب|آیتی راست، توقّع که به هنگام رحیل|بر سرش آمده، گویی که غلامی دارم}}
{{ب|آیتی راست، توقّع که به هنگام رحیل|بر سرش آمده، گویی که غلامی دارم}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۵۱

در ره عشق عجب شهرت و نامی دارم از
آیتی بیرجندی



در قالب غزل

موضوع: امام حسین(ع)


در ره عشق عجب شهرت و نامی دارمهر دم از جانب محبوب، پیامی دارم
داستانی است مرا بر سر هر ره‌گذریبر سر هر گذری، شورش عامی دارم
آن شنیدی که کشیدند مسیحی بر دار؟بر سر نیزه نگر، بین چه مقامی دارم
خواهر غم‌زده! از کوفه مکن ناله هنوزدر نظر طشت زر و مجلس شامی دارم
تا نگویی ز تو من غافلم، از گوشه‌ی چشمهر طرف می‌گذری، با تو کلامی دارم
از غم تشنگی اکبر ناکام هنوزنتوان گفت که خشکیده چه کامی دارم
آیتی راست، توقّع که به هنگام رحیلبر سرش آمده، گویی که غلامی دارم