دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد

قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست		با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست
دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد		آری آن جلوه که فانی نشود نور خداست
نه بقا کرد ستمگر، نه به جا ماند ستم		ظالم از دست شد و پایهٔ مظلوم به‌جاست
زنده را زنده نخوانند که مرگ از پی اوست		بلکه زنده‌ست شهیدی که حیاتش ز قفاست
دولت آن یافت که در پای تو سر داد ولی		این قبا، راست نه بر قامت هر بی‌سر و پاست
تو در اول سر و جان باختی اندر ره عشق		تا بدانند خلایق که فنا شرط بقاست
رفت بر عرشهٔ نی تا سرت، ای عرش خدا		کرسی و لوح و قلم، بهر عزای تو به‌ پاست