پیچیده در این دشت عجب بوی عجیبی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =پیچیده در این دشت عجب بوی عجیبی | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =سعید بیابانکی | قالب =غزل | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن | موضوع =امام حسین(ع) | مناسبت =عاشورا | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =پیچیده در این دشت عجب بوی عجیبی
  | مطلع=پیچیده در این دشت عجب بوی عجیبی
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = سعید بیابانکی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر =سعید بیابانکی
  | بخشی از دیوان =
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | قالب =غزل
  | قالب =غزل
  | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن
  | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن
  | موضوع =امام حسین(ع)
  | موضوع =امام حسین(ع)
  | مناسبت =عاشورا
  | قبلی =
  | زمان سرایش = معاصر
  | بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۶بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =
| یادداشت =
}}
}}
{{شعر}}


'''پیچیده در این دشت عجب بوی عجیبی''' مطلع شعری از [[سعید بیابانکی]] در گونه مرثیه درباره امام حسین(ع) است. این شعر در قالب غزل در شش بیت با وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{ب|پیچیده در این دشت عجب بوی عجیبی|بوی خوشی از نافۀ آهوی نجیبی}}
{{ب|پیچیده در این دشت عجب بوی عجیبی|بوی خوشی از نافۀ آهوی نجیبی}}
{{ب|یا قافله‌ای رد شده بارش همه گلبرگ|جامانده از آن قافله عطر گل سیبی}}
{{ب|یا قافله‌ای رد شده بارش همه گلبرگ|جامانده از آن قافله عطر گل سیبی}}
خط ۲۶: خط ۲۵:
{{ب|گاهی سر نی بود و زمانی تهِ گودال|طی کرد گل من، چه فرازی چه نشیبی}}
{{ب|گاهی سر نی بود و زمانی تهِ گودال|طی کرد گل من، چه فرازی چه نشیبی}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۹

پیچیده در این دشت عجب بوی عجیبی از
سعید بیابانکی



در قالب غزل

با وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن

موضوع: امام حسین(ع)
پیچیده در این دشت عجب بوی عجیبیبوی خوشی از نافۀ آهوی نجیبی
یا قافله‌ای رد شده بارش همه گلبرگجامانده از آن قافله عطر گل سیبی
کی لایق بوی خوشی از کوی بهشت استجانی که از این عطر نبرده‌ست نصیبی
این گل، گل صد برگ، نه هفتاد و دو برگ استلب‌تشنه و تنهاست، چه مضمون غریبی
پیران همه رفتند، جوانان همه رفتندجز تشنگی انگار نمانده‌ست حبیبی
گاهی سر نی بود و زمانی تهِ گودالطی کرد گل من، چه فرازی چه نشیبی