چون یار وفادار علی میثم تمّار: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی تراث
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات شعر
    {{سرصفحه
      | عنوان =چون یار وفادار علی میثم تمّار
      | مطلع=چون یار وفادار علی میثم تمّار
      | تصویر =  
      | نام شعر=
      | توضیح تصویر =  
      | شاعر = احمد ناظرزاده کرمانی
      | نام شعر =
    | مصحح =  
      | نام شاعر =احمد ناظرزاده کرمانی
      | بخشی از دیوان =
      | بخشی از مجموعه اشعار =
      | قالب =غزل
      | قالب =غزل
      | وزن =  
      | وزن =  
      | موضوع =امیرالمومنین(ع)
      | موضوع =امیرالمومنین(ع)
      | مناسبت = مدح
      | قبلی =
      | زمان سرایش = معاصر
      | بعدی =  
      | زبان = فارسی
      | سال خورشیدی =  
      | تعداد ابیات =۶بیت
      | سال میلادی =
      | منبع =  
      | سال قمری =
    | یادداشت =
    }}
    }}
    {{شعر}}


    '''چون یار وفادار علی میثم تمّار''' را [[احمد ناظرزاده کرمانی]] درباره امیرالمومنین(ع) سروده است. این غزل شعر کهن در گونه منقبت امام علی(ع) در شش بیت سروده شده است.
    ==متن شعر==
    {{شعر}}
    {{ب|چون یار وفادار علی میثم تمّار|معراج خود آغاز کنان شد به سر دار}}
    {{ب|چون یار وفادار علی میثم تمّار|معراج خود آغاز کنان شد به سر دار}}
    {{ب|یار علی از شوق علی گرم تولاّ|اندیشه به خود راه نمی داد زِ اغیار}}
    {{ب|یار علی از شوق علی گرم تولاّ|اندیشه به خود راه نمی داد زِ اغیار}}
    خط ۲۶: خط ۲۵:
    {{ب|خامُش نشود مرد خدا از سخن حق|ور آن که زبانش ببرد، دشمن مکار}}
    {{ب|خامُش نشود مرد خدا از سخن حق|ور آن که زبانش ببرد، دشمن مکار}}
    {{پایان شعر}}
    {{پایان شعر}}
    ==پانویس==
    ==منابع==
    [[رده:شعر با موضوع امام علی(ع)]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۲

    چون یار وفادار علی میثم تمّار از
    احمد ناظرزاده کرمانی



    در قالب غزل

    موضوع: امیرالمومنین(ع)
    چون یار وفادار علی میثم تمّارمعراج خود آغاز کنان شد به سر دار
    یار علی از شوق علی گرم تولاّاندیشه به خود راه نمی داد زِ اغیار
    چندان ز علی گفت و دم از مدح علی زدکاتش به دل دوست زد و دشمن بدکار
    نالید از این حال شناسای حقیقتترسید از این وضع فرومایه غدّار
    چون حق به سخن آید و گوید سخن حقباطل چه کند گر نکند وحشت بسیار؟
    خامُش نشود مرد خدا از سخن حقور آن که زبانش ببرد، دشمن مکار