| صدای ذکر تو شب را فرشته‌باران کرد | | حضور تو لب شیراز را غزل‌خوان کرد |
| کرم نما و فرود آ که خانه خانهٔ توست | | بیا که چشم تو، این شهر را چراغان کرد |
| چه اشک‌ها که ضریحت به گونه‌ها جاری، | | چه دردها که خداوند، با تو درمان کرد |
| چه لحظه‌ها که نگاه تو، جان حافظ را | | به جرعه‌ای غزل، از جام غیب مهمان کرد |
| چراغ قلب تو، تفسیر صبح صادق بود | | عجیب نیست که شب را چنین هراسان کرد |
| چه کرده نور تو با شب؟ که دست خونریزش | | رواق و صحن تو را هم گلوله‌باران کرد |
| شهید راه رضایی، شهید صحن توایم | | تو را، خدای تو، شاهِ چراغ ایران کرد |
| به قلب تو، غم دوری‌ست از برادر و آه | | فراق خواهرت، این داغ را دوچندان کرد |
| سفر، اگر چه چنین ناتمام ماند، ولی | | صدای پای تو، شیراز را خراسان کرد |
