حسن ختام

ألا يا أيُّها السّاقی‏‏! ز می‏‏ پر ساز جامم را		كه از جانم فرو ريزد هوای‏‏ ننگ و نامم را
از آن می‏‏ ريز در جامم كه جانم را فنا سازد		برون سازد ز هستی‏‏ هسته‏‏ی‏‏ نيرنگ و دامم را
از آن می‏‏ ده جانم را، ز قيد خود رها سازد		به خود گيرم زمامم را، فرو ريزد مقامم را
از آن می‏‏ ده كه در خلوتگه رندان بی‏‏حرمت		به هم كوبد سجودم را، به هم ريزد قيامم را
نبودی‏‏ در حريمِ قدسِ گلرويان ميخانه		كه از هر روزنی‏‏ آيم، گلی‏‏ گيرد لجامم را
روم در جرگه‏‏ی‏‏ پيران از خود بی‏‏خبر، شايد		برون سازند از جانم به می‏‏ افكار خامم را
تو ای‏‏ پيك سبكباران دريای‏‏ عدم! از من		به دريادارِ آن وادی‏‏ رسان مدح و سلامم را
به ساغر ختم كردم اين عدم اندر عدم‏‏نامه		به پير صومعه برگو: ببين حُسن ختامم را!