شاعر آیینی:جودی خراسانی
| شاعر آیینی | |
| پرونده:اندازه تصویر = | |
| اطلاعات | |
|---|---|
| زمینه فعالیت | شعر آیینی |
| ملیت | ایرانی |
| سبک نوشتاری | قصیده غزل |
| تخلص | جودی |
جودی خراسانی از شعرای آیینی سرای شیعی قرن سیزدهم است. او متخلص به «جودی» و مشهور به «جودی خرسانی» است. قصیده معروفی در منقبت رسول الله (ص) و عید غدیر دارد.
معرفی
عبدالجواد جودی خراسانی از شاعران آیینی قرن سیزدهم متولد روستای عنبران نزدیک طرقبه از اطراف مشهد است. بیشتر اشعار جودی مرثیه و منقبت اهل بیت (ع) است. دیوان او برای نخستین بار به دستور ناصرالدین شاه به چاپ رسید. قصیدۀ «هفت کوکب» او در مدح رسول اکرم (ص) معروف است. وی سرانجام در سال ۱۳۰۱ یا ۱۳۰۲ درگذشت و در حرم امام رضا (ع) نزدیک مقبره شیخ بهایی به خاک سپرده شد. دیوان اشعار شامل سه هزار بیت که در دسترس است. اشعار وی در اوزان متعدد و قالب‌های متنوع سروده شده‌است. آیات و قصص قرآنی، احادیث و روایات که به صورت تلمیح و اقتباس و ترجمه در اشعار وی به کار رفته است. قسمت زیاد اشعار جودی پیرامون واقعه کربلا و پیامدهای آن است. جودی از سعدی و حافظ، تأثیر بسیاری پذیرفته است. نخستین قصیده دیوان او، به نام «نخستین تجلی حق»، تقلیدی از قصیده معروف سعدی، با مطلع «ماه فروماند از جمال محمد» است. غزل شعر مرثیه از او در فضای اربعین سروده است:
| رفتم من و، هوای تو از سر نمی‌رود | داغ غمت ز سینهٔ خواهر نمی‌رود |