ای سر دور از بدن روزی تو سامان داشتی
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | صامت بروجردی |
| قالب | غزل |
| وزن | مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن |
| موضوع | امام حسین(ع) |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۸بیت |
ای سر دور از بدن روزی تو سامان داشتی را شاعر آیینی صامت بروجردی درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در هشت بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن می‌باشد.
متن شعر
| ای سر دور از بدن روزی تو سامان داشتی | جا به دوش مصطفی با لعل خندان داشتی | |
| خضر را رهبر تو بودی، جانب عینُ الحَیات | خود چرا در وقت مردن، کام عطشان داشتی | |
| هرگز از یادم نخواهد رفت کاندر کربلا | العطش گفتی به زیر تیغ تا جان داشتی | |
| اوفتاد آخر به دست اهرمن، انگشترت | ای سلیمانی که عالم، زیر فرمان داشتی | |
| روی اطفال یتیمت، گشت از سیلی سیاه | با همه احسان که در حقّ یتیمان داشتی | |
| گر نبردند از تنت آن کهنه پیراهن، چرا | روی خاک کربلا، پس جسم عریان داشتی؟ | |
| حُرمت مهمان‌نوازی، خولیا! این‌سان نبود | رأس مهمان در تنور خویش، پنهان داشتی | |
| «صامتا»! تا خود جزایت چیست، در روز جزا | کامشب اندر این مصیبت، چشم گریان داشتی |