بیا که شیشه قسم می‌دهد به عهد کهن
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | فیاض لاهیجی |
| قالب | غزل |
| وزن | مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن |
| موضوع | امام حسن(ع) |
| زمان سرایش | معاصر |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۱۸بیت |
بیا که شیشه قسم می‌دهد به عهد کهن را شاعر قرن یازدهم فیاض لاهیجی درباره امام حسن(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه منقبت و در هجده بیت سروده شده است. قالب این شعر قصیده و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن می‌باشد.
متن شعر
| بیا که شیشه قسم می‌دهد به عهد کهن | که توبه بشکن، این‌بار هم به گردن من | |
| که گرد عقل بشوییم از دل و از جان | غبار هوش فشانیم از سر و از تن | |
| خوشا شراب تماشا که جام جامش را | ز راه دیده توان خورد، نه ز راه دهن | |
| کسی که مستی دیدار دیده می‌داند | که باده بادۀ عشق است و غیر آن همه فن | |
| حدیث باده به قول و غزل کشید آخر | مقرر است که خیزد سخن همی ز سخن | |
| بیان قدر تو مستغنی است از تقریر | صفای ذات تو بالاتر است از گفتن | |
| ز خط حکم تو حکم قضا نپیچد سر | ز طوق امر تو گردون نمی‌کشد گردن | |
| شکستِ شیشه درستی نمی‌پذیرد لیک | دل شکسته ز لطف تو می‌توان بستن | |
| به سنگریزۀ شهر جلال و شوکت تو | هزار رشک برد لؤلوی دیار عدن | |
| ز ضبط عدل جهان‌پرور تو خوبان را | ستیزه از مژه دور است و تلخی از گفتن | |
| به عهد عدل تو از بیم قهر نتواند | که بی‌اجازت دربان رود صبا به چمن | |
| اگر تصور لطفت کند عجب نبود | که همچو کوه ببالد به خویشتن ارزن | |
| نسیم لطف تو بر دوزخ ار وزد شاید | که دوزخی ز عذاب ابد شود ایمن | |
| اگر به دشمن خود صلح کرده‌ای چه عجب | که عادت است به لقمه دهان سگ بستن | |
| مرا چو لطف تو باشد شکایت از که کنم؟ | مرا چو کوی تو باشد کجا کنم مسکن؟ | |
| مرا که مهر تو آواره دارد از دو جهان | چه شکوه‌ام دگر از غربت است یا که وطن | |
| رسید وقت دعا ختم کن سخن فیاض | که نیست شیوۀ اخلاص درد دل کردن | |
| معاندان تو را باد تیر در دیده | ملازمان تو را در بر از دعا جوشن |