دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
| اطلاعات شعر | |
|---|---|
| نام شاعر | حافظ شیرازی |
| قالب | غزل |
| وزن | فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن |
| موضوع | عرفانی |
| زبان | فارسی |
| تعداد ابیات | ۱۰بیت |
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند از اشعار توحیدی مناجاتی شاعر قدیمی حافظ شیرازی است. این شعر در قالب غزل و در وزن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن و فضای شعری عرفانی، معنوی در هشت سروده شده است.
متن شعر
| دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند | واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند | |
| بی‌خود از شعشعۀ پرتو ذاتم کردند | باده از جام تجلی صفاتم دادند | |
| چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی | آن شب قدر که این تازه براتم دادند | |
| بعد از این روی من و آینۀ وصف جمال | که در آن‌جا خبر از جلوۀ ذاتم دادند | |
| من اگر کام‌روا گشتم و خوش‌دل چه عجب | مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند | |
| هاتف آن‌روز به من مژدۀ این دولت داد | که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند | |
| این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد | اجر صبری‌ست کزآن شاخ نباتم دادند | |
| همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود | که ز بند غم ایام نجاتم دادند |