اي روضه ای که دهر ز بويت معطر است

اي روضه‏ ای که دهر ز بويت معطر است‏		آبت ز کوثر و گِلَت از مشک و عنبر است‏
در طينت تو چشمه‏ ي خورشيد مضمر است‏		بوی تو چون نسيم جنان روح پرور است‏
خاکي و نُه فلک به وجودت منورست‏		تا در تو نور ديده‏ ی زهرا و حيدرست‏
آن بقعه‏ ای که کعبه‏ ی صدق و صفا دروست‏		وان روضه‏ ای که مسکن آل عبا دروست‏
وان خطه‏ ای که مخزن گنج بقا دروست‏		وان مرقدی که شهد سمع رضا دروست‏
از نکهتی که رايحه‏ ی مصطفی در اوست‏		وز طينتی که نکهت شير خدا دروست‏
وز تربتی که خاصيت کيميا دروست‏		هر صبح و شام کار مه و مهر چون زرست