| الهی سینه ای ده آتش افروز | | در آن سینه دلی وآن دل همه سوز |
| هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست | | دِلِ افسرده غیر از آب و گل نیست |
| دلم پُر شعله گردان، سینه پُر دود | | زبانم کن به گفتن آتش آلود |
| کرامت کن درونی دَرد پَروَرد | | دلی در وِی درون دَرد و برون دَرد |
| به سوزی ده کلامم را روایی | | کز آن گرمی کند، آتش گدایی |
| دلم را داغ عشقی بر جَبین نِه | | زبانم را بیانی آتشین دِه |
| سخن کز سوز دل تابی ندارد | | چکد گر آب از او، آبی ندارد |
| دلی افسرده دارم سخت بی نور | | چراغی زو به غایت روشنی دور |
| بده گرمی دِلِ افسرده ام را | | فروزان کن چراغ مُرده ام را |
| ندارد راه فکرم روشنایی | | ز لطفت پَرتُوی دارم گدایی |
| اگر لطف تو نَبوَد پَرتو انداز | | کجا فکر و کجا گنجینه ی راز |
| زگنج راز در هر کُنجِ سینه | | نهاده خازنِ تو صد دفینه |
| ولی لطف تو گر نَبوَد، به صد رنج | | پَشیزی کس نیابد زان همه گنج |
| چو در هر کُنج، صد گنجینه داری | | نمی خواهم که نومیدم گذاری |
| به راهِ این امیدِ پیچ در پیچ | | مرا لطف تو می باید، دگر هیچ |
