نمایش مبدأ برای آن را که دلی باشد و اشکش به بصر نیست

{{سرصفحه
 | مطلع=آن را که دلی باشد و اشکش به بصر نیست
 | نام شعر=
 | شاعر = غافل مازندرانی 
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 |قالب =غزل
 |وزن = مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن
 |موضوع =  امام حسین(ع) 
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =سراینده ابیات ابتدایی شعر را درباره فضیلت اشک سروده است. از بیت چهارم مصیبت سوگ کربلا آغاز می گردد و اشاره به قضیه حضرت علی اکبر(ع) و حضرت عباس(ع) نیز دارد.
}}
{{شعر}}
{{ب|آن را که دلی باشد و اشکش به بصر نیست|مانَد صدفی کاو را در سینه، گهر نیست}}
{{ب|هر بذر  که در مزرعه‌ی خشک، فشانی|هیهات از آن کِشته که امّیدِ ثمر نیست}}
{{ب|نخلی که بکاری و به پایش، ندهی آب|شایسته‌ی آن نخل، به جز جورِ تبر نیست}}
{{ب|بر یادِ جگر‌گوشه‌ی زهرا، بده اشکی|کاین قطره، کم از بحر، بر آن تشنه‌جگر نیست}}
{{ب|بر‌بند ز اشکِ بصر و خونِ جگر، بار|کامروز، متاعی بِه از اینم، به نظر نیست}}
{{ب|هر گونه غم اندوز، حدیثی که شنیدیم|دل‌سوزتر از قصّه‌ی او، هیچ خبر نیست}}
{{ب|با کوه اگر قصّه کنم، غصّه‌ی او را|بر سینه زند سنگ و توانش، به کمر نیست}}
{{ب|داغی که علی را به دل، از مرگ پسر هست|بر هیچ پدر، غم به دل، از مرگِ پسر نیست}}
{{ب|بر زخمِ دلِ احمد و داغِ دلِ زهرا|داروی شفایی، به جز از اشکِ بصر نیست}}
{{ب|بر شستنِ آن پیکرِ بی غسل و به خون، خشک|آبی به تو، امروز، جز از دیده‌ی تر نیست}}
{{ب|هُش دار که مجنون کندت، ناله‌ی لیلا|کاو را ز غمِ مرگِ پسر، هوش به سر نیست}}
{{ب|کن چاک، دلِ خویش و کفن ساز، بر او پوش|مپسند که گویم ز تنش، هیچ اثر نیست}}
{{ب|جان را به کف آور، پیِ هم‌دستیِ عبّاس|کاو را به دمِ تیغِ ستم، دست و سپر نیست}}
{{ب|از پیشِ تو، صد قافله بگذشت و تو در پی|غافل چه نشستی؟ مگرت عزمِ سفر نیست}}
{{پایان شعر}}