نمایش مبدأ برای سر می‌گذارد آسمان بر آستانت

{{سرصفحه
 | مطلع=سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
 | نام شعر=
 | شاعر = فاطمه‌معصومه‌ شریف
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 |قالب = غزل
 |وزن = مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع
 |موضوع = حضرت زهرا(س)
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =
}}
{{شعر}}
{{ب|سر می‌گذارد آسمان بر آستانت|غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت}}
{{ب|محبوب‌تر از هر کسی نزد رسولی|آغوش او همواره می‌شد میزبانت}}
{{ب|چون مادری دلسوز، مرهم می‌نشاندی|بر زخم او با دست‌های مهربانت}}
{{ب|نور پدر وقتی که شد خاموش دیگر،|تاریک شد، تاریکِ تاریک آسمانت}}
{{ب|حق علی را غصب کردند و پس از آن|انداختند آتش به جان آشیانت}}
{{ب|می‌سوختی در شعله‌های کینه‌هاشان|آه از دلت آه از دل آتشفشانت}}
{{ب|با دست‌های بسته حیدر را که بردند|با چشم خود انگار دیدی رفت جانت}}
{{ب|پشت سر حیدر خودت را می‌کشاندی|آه از تن مجروح و از اشک روانت}}
{{ب|هجده بهار از عمر تو تنها گذشت آه|ناگاه دیدی می‌رسد فصل خزانت}}
{{ب|پیچید در خانه برای آخرین بار|بوی تنور داغ و بوی عطر نانت}}
{{ب|بانو تو حتی بعد از این‌که پر کشیدی|بودی به فکر کودکان نیمه‌جانت}}
{{ب|بند کفن وا شد تو با مهری فراوان|آغوش وا کردی به روی کودکانت}}
{{ب|آن کودکانی که پس از تو رنج دیدند|ای کاش پایان داشت اینجا داستانت}}
{{ب|یا لااقل بانو نمی‌رفتی تو ای کاش|آن روز در گودال با قدّ کمانت}}
{{ب|دیدی حسینت را که تنها و غریب است|دیدی که غرق خون شده اینک جوانت}}
{{ب|با ناله تا گفتی بُنَیَّ عرش لرزید|عالم همه حیران شد از صبر و توانت}}
{{ب|گفتی که آبت هم ندادند، آسمان سوخت|وقتی شنید این واژه‌ها را از زبانت}}
{{پایان شعر}}