نمایش مبدأ برای کی‌ ام من تا ثنای حضرتش را خوانم و گویم

{{سرصفحه شعر
 | مطلع=ثنای حضرتش
 | نام شعر=
 | شاعر =غلامرضا سازگار
 | مصحح = 
 | بخشی از دیوان =
 |قالب =غزل
 |وزن = 
 |موضوع = امام باقر(ع)
 | قبلی =
 | بعدی = 
 | سال خورشیدی = 
 | سال میلادی =
 | سال قمری = 
 | یادداشت =
}}
{{شعر}}
{{ب|کی‌ام من تا ثنای حضرتش را خوانم و گویم|خدا باشد ثناگویش نبی باید ثناخوانش}}
{{ب|فروغ دانشش بگرفت چون خورشید عالم را|که هم انوار ایمان بود و هم اسرار قرآنش}}
{{ب|گهی دادند در اوج جلالت نسبت کفرش|گهی بستند بهتان و گهی بردند زندانش}}
{{ب|ولی عصر در شب‌های تاریک است، زوارش|تمام خلق عالم پشت دیوارند مهمانش}}
{{ب|کنار قبر او جرات ندارد زائری هرگز|که ریزد قطره اشکی بر او از چشم گریانش}}
{{ب|مگو در روضه‌اش شمع و چراغی نیست، می‌بینم|که باشد هر دلی تا بامدادان شمع سوزانش}}
{{ب|به عهد کودکی از خورد سالی دید جدش را|که مانده روی زخم سینه جای سم اسبانش}}
{{ب|اگر در روز محشر هم ببینی ماه رویش را|نشان تشنگی پیداست بر لب‌های عطشانش}}
{{ب|دوید از بس که با پای برهنه در دل صحرا|کف پا شد چو دل مجروح از خار مغیلانش}}
{{ب|دریغا آخر از زهر جفا کردند مسمومش|نهان با پیکرش در خاک شد غم‌های پنهانش}}
{{ب|بود در شعلۀ جانسوز نظم میثمش پیدا|غم نـاگفتـه و سـوز دل و رنج فـراوانش}}
{{پایان شعر}}