تو صبح روشنی كه به خورشید رو كنی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =تو صبح روشنی كه به خورشید رو كنی | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =جواد محمدزمانی | قالب =غزل | وزن = مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن | موضوع =حضرت زینب(س) | مناسبت = | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ابیات...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{سرصفحه | ||
| | | مطلع=تو صبح روشنی كه به خورشید رو كنی | ||
| | | نام شعر= | ||
| | | شاعر = جواد محمدزمانی | ||
| | | مصحح = | ||
| | | بخشی از دیوان = | ||
| قالب =غزل | |قالب =غزل | ||
| وزن = مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن | |وزن = مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن | ||
| موضوع = | |موضوع = | ||
| | | قبلی = | ||
| | | بعدی = | ||
| | | سال خورشیدی = | ||
| | | سال میلادی = | ||
| | | سال قمری = | ||
| یادداشت = | |||
}}بع = | |||
}} | }} | ||
==متن شعر== | ==متن شعر== | ||
خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
{{ب|طوفانی و تموّج اگر سر برآوری|آتشفشانِ دردی اگر سر فرو كنی}} | {{ب|طوفانی و تموّج اگر سر برآوری|آتشفشانِ دردی اگر سر فرو كنی}} | ||
{{ب|میخواستی طلوع فراگیر صبح را|با ابتهاج خطبهٔ خود بازگو کنی}} | {{ب|میخواستی طلوع فراگیر صبح را|با ابتهاج خطبهٔ خود بازگو کنی}} | ||
{{ب|میخواستی جماعت مست از غرور را|با اشکهای نافله | {{ب|میخواستی جماعت مست از غرور را|با اشکهای نافله بی آبرو کنی}} | ||
{{ب|عطر حسین را همه جا | {{ب|عطر حسین را همه جا می پراكنی|همچون نسیم تا سفر كو به كو كنی}} | ||
{{ب|پنهان | {{ب|پنهان شده ست گل پس باران برگ ها|باید كه خاك را به تمنّاش بو كنی}} | ||
{{ب|وقت وداع آمده با | {{ب|وقت وداع آمده با پاره های دل|یك بوسه وقت مانده كه نذرِ گلو كنی}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
[[رده:شعر با موضوع حضرت زینب(س)]] | [[رده:شعر با موضوع حضرت زینب(س)]] |
نسخهٔ ۲۷ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۲
بع = }}
متن شعر
تو صبح روشنی كه به خورشید رو كنی | حاشا كه شام را خبر از تارِ مو كنی | |
طوفانی و تموّج اگر سر برآوری | آتشفشانِ دردی اگر سر فرو كنی | |
میخواستی طلوع فراگیر صبح را | با ابتهاج خطبهٔ خود بازگو کنی | |
میخواستی جماعت مست از غرور را | با اشکهای نافله بی آبرو کنی | |
عطر حسین را همه جا می پراكنی | همچون نسیم تا سفر كو به كو كنی | |
پنهان شده ست گل پس باران برگ ها | باید كه خاك را به تمنّاش بو كنی | |
وقت وداع آمده با پاره های دل | یك بوسه وقت مانده كه نذرِ گلو كنی |