ای خوش آن صبحدمی که آیت بشری رسدم: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱۶: خط ۱۶:
  | یادداشت =
  | یادداشت =
}}
}}
'''ای خوش آن صبحدمی که آیت بشری رسدم''' از اشعار توحیدی مناجاتی عالم شاعر [[ملا محمد مهدی نراقی]] است. این شعر در قالب غزل و در وزن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن و فضای شعری عرفانی، معنوی در هفت بیت سروده شده است.
== متن شعر ==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|ای خوش آن صبحدمی که آیت بشری رسدم|نفخه روح قدس از دم عیسی رسدم}}
{{ب|ای خوش آن صبحدمی که آیت بشری رسدم|نفخه روح قدس از دم عیسی رسدم}}
خط ۲۸: خط ۲۵:
{{ب|جلوه گر یار در آمد ز رخ افکنده حجاب|به وصالش رسم و جمله تمنا رسدم}}
{{ب|جلوه گر یار در آمد ز رخ افکنده حجاب|به وصالش رسم و جمله تمنا رسدم}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
== پانویس ==
== منابع ==
[[رده:اشعار مناجات]]
[[رده:اشعار توحیدی]]
[[رده:شعرهای کهن]]
[[رده:شعر در قالب غزل]]
[[رده:عالمان شاعر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۸

ای خوش آن صبحدمی که آیت بشری رسدم از
ملا محمد مهدی نراقی



در قالب غزل

موضوع: توحیدی
ای خوش آن صبحدمی که آیت بشری رسدمنفخه روح قدس از دم عیسی رسدم
ارمغان آوردم پیر مغان راحت روحآنچه در عقل تو ناید به هویدا رسدم
بشکند مرغ سماوی قفس ناسوتیاذن پرواز سوی عالم بالا رسدم
برقع طبع به دور افکنم از چهره عقلدر فضای جبروت اذن تماشا رسدم
روح قدسی گسلد بند طبیعت از پایرخصت سیر بدین گنبد خضراء رسدم
عقل بگذارم و در دامن عشق آویزمقاصدی گر به سر از منزل سلمی رسدم
جلوه گر یار در آمد ز رخ افکنده حجاببه وصالش رسم و جمله تمنا رسدم