به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت
  | مطلع=به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
  | شاعر = شیخ محمود شبستری
  | نام شعر =  
  | مصحح =  
  | نام شاعر =شیخ محمود شبستری
  | بخشی از دیوان =
  | قالب =  
  |قالب =مثنوی
  | وزن = مفاعیلن مفاعیلن فعولن
  |وزن = مفاعیلن مفاعیلن فعولن
  | موضوع = پیامبر(ص)
  |موضوع = پیامبر(ص)
  | مناسبت =  
  | قبلی =
  | زمان سرایش = قرن هفتم
| بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات = ۱۰بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =  
  | یادداشت =
}}
}}


'''به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت''' سروده ای از [[شیخ محمود شبستری]] از [[شاعران ایرانی قرن هفتم]] است. این شعر در فضای مناجات درباره پیامبر(ص) است. این شعر در قالب مثنوی در وزن مفاعیلن مفاعیلن فعولن درده بیت سروده شده است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت|چراغ دل به نور جان برافروخت}}
{{ب|به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت|چراغ دل به نور جان برافروخت}}
{{ب|ز فضلش هر دو عالم گشت روشن|ز فیضش خاک آدم گشت گلشن}}
{{ب|ز فضلش هر دو عالم گشت روشن|ز فیضش خاک آدم گشت گلشن}}
{{ب||چو قاف قدرتش دم بر قلم زد|هزاران نقش بر لوح عدم زد}}
{{ب|چو قاف قدرتش دم بر قلم زد|هزاران نقش بر لوح عدم زد}}
{{ب|از آن دم گشت پیدا هر دو عالم|وز آن دم شد هویدا جان آدم}}
{{ب|از آن دم گشت پیدا هر دو عالم|وز آن دم شد هویدا جان آدم}}
{{ب|تعالی‌الله قدیمی کو به یک دم|کند آغاز و انجام دو عالم}}
{{ب|تعالی‌الله قدیمی کو به یک دم|کند آغاز و انجام دو عالم}}
خط ۳۰: خط ۲۸:
{{ب|مقام دل‌گشایش جمعِ جمع است|جمال جان‌فزایش شمع جمع است}}
{{ب|مقام دل‌گشایش جمعِ جمع است|جمال جان‌فزایش شمع جمع است}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
سیری در قلمرو شعر توحیدی
==منابع==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۰۵

به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت از
شیخ محمود شبستری



در قالب مثنوی

با وزن مفاعیلن مفاعیلن فعولن

موضوع: پیامبر(ص)


به‌نام آن‌که جان را فکرت آموختچراغ دل به نور جان برافروخت
ز فضلش هر دو عالم گشت روشنز فیضش خاک آدم گشت گلشن
چو قاف قدرتش دم بر قلم زدهزاران نقش بر لوح عدم زد
از آن دم گشت پیدا هر دو عالموز آن دم شد هویدا جان آدم
تعالی‌الله قدیمی کو به یک دمکند آغاز و انجام دو عالم
در این ره انبیا چون ساربان‌انددلیل و رهنمای کاروان‌اند
وز ایشان سید ما گشته سالارهم او اول، هم او آخر، در این کار
ز احمد تا احد یک میم فرق استجهانی اندر آن یک میم غرق است
بر او ختم آمده پایان این راهدر او منزل شده «أُدعوا إلی الله»
مقام دل‌گشایش جمعِ جمع استجمال جان‌فزایش شمع جمع است