صحرا میان حلقه آتش اسیر بود

صحرا میان حلقه آتش اسیر بود		اتراق، در کویر عطش ناگزیر بود
روزی که نور سبز ولایت به عرش رفت		از قدر این کلاف، روان تا غدیر بود
بر ریگهای داغ نشستند و چشمها		در انتظار رویش بدر منیر بود!
بیتوته در دیار عطش بوی عشق داشت		در محضرش زمین و زمان سر به زیر بود!
آمد، ستیغِ کوهِ مبرهن، فرازِ مَحض		مردیکه در مدار مروّت، مدیر بود!
گل کرد چون بهار بر آن کوثر بهشت		دستی که آستانه خیر کثیر بود!
افراخت بر سترگ بیابان، بهار را		وقتی کویر، تشنه جام امیر بود!
قد می کشید قامت تندیس آفتاب		جایی که صد ستاره روشن ضمیر بود!
ای کهکشان نور که در زیر آسمان		دلها میان مشت نگاهت اسیر بود!
گرمای چشمهای تو یک هرم خاص داشت		خورشید در برابر چشمت حقیر بود!
چنان بهار مرا سبزِ سبز کرد		ورنه هنوز در دل تنگم کویر بود!
با این همه حضورِ «شکوهی» که عشق داشت		روزی گرفت دست دلم را که دیر بود