عالم آراست چو از پرتو انوار حسین‌

عالم آراست چو از پرتو انوار حسین‌		هرکجا بود دلی گشت هوادار حسین
ای خوشا سوم شعبان که در این روز عزیز		هستی آرایش نو یافت ز انوار حسین
عقل سرگشته از آن است که چون در عالم‌رسم		شد دایره‌ی عشق ز پرگار حسین
نور حق بود که خاموش نگردد هرگز		هست در هر دو سرا گرمی بازار حسین
نامش آتش به دل عارف و عامی زد و باز		با خبر کس نشد از حرمت بسیار حسین
از سر صدق قدم چون به ره دوست نهاد		محو تا حشر نخواهد شدن آثار حسین
پرتو ذات خدا هست حسین بن علی‌		منکر حق شود آن کو کند انکار حسین
تا نمودار شود جلوه‌ی یزدان خوشتر		اهرمن صحنه بیاراست به پیکار حسین
او حیات ابدی داشت توان گفت آری‌		کرد با خویش ستم خصم ستمکار حسین
فاتح هر دو سرا کشته‌ی عاشورا بود		گشت مغلوب ابد دشمن خونخوار حسین
زنده از نهضت خونین حسین است اسلام‌		عقل و عشقند ستایشگر کردار حسین
چشم گردون که بود خیره‌ی جانبازی‌ها		کس نبیند به وفاداری انصار حسین
اشک مهلت ندهد تا به لب آرم سخنی‌		از جوانمردی جانسوز علمدار حسین
ای ابا الفضل که فضل از تو فضیلت‌ها یافت‌		نخل آراسته بودی تو به گلزار حسین
دو علی را پسر فاطمه در راه خدای‌		داد و سجّاد بشد قافله سالار حسین
دشمن رذل، ستم هرچه فزون‌تر می‌کرد		غافل از دوست نمی‌شد دل بیدار حسین
من که شرمنده‌ی بی‌حاصلی خویشتنم‌		کی توانم سخنی گفت سزاوار حسین
فخرم این است که بدانند که «ناظر زاده»		چاکری هست کمر بسته به دربار حسین