چه آتشی‌ست که در حرف حرف آب نشسته

چه آتشی‌ست که در حرف حرف آب نشسته		که روضه خوانده که بر گونه‌ها گلاب نشسته؟
صدای آه بلند است گوشه گوشۀ تکیه		چه ناله‌هاست که در روضۀ رباب نشسته
کدام سو بدود چشم‌های خستۀ این زن		که در مسیر نگاهش فقط سراب نشسته
«چه کرده‌اند که زیر عبا می‌آوری‌‌اش؟ آه!		چه کرده‌اند که در چشم‌هاش خواب نشسته؟
چه دیر می‌گذرد! کو صدای گریۀ اصغر؟»		میان خیمه زنی غرق اضطراب نشسته
کشیده روی سرش باز چادر عربی را		درست مثل سؤالی که بی‌جواب نشسته
کسی نگفت در آن سرزمین چه دیده که یک سال		رباب یکسره در زیر آفتاب نشسته