عهد و پیمان نه چنین بود، میان من و تو

عهد و پیمان نه چنین بود، میان من و تو		با فلک نیز نه این بود گمان من و تو
که توام نیم‌ره از یاد فراموش کنی		یا کند دور ز هم، چرخ، مکان من و تو
ما به هر واقعه و حادثه همره بودیم		شد چو بر لوح، رقم، نام و نشان من و تو
اوفتد کاش جداییش میان سر و تن		آن که انداخت جدایی به میان من و تو
کر شود گوش فلک، تیره رخ شمس و قمر		به فلک گر برسد، آه و فغان من و تو
غم دل با که توان گفت به جز ذات خدا؟		نیست آگاه کس از درد نهان من و تو
موج زن آب فرات و تو لبِ تشنه شهید		وا اخا وااعطشا وِرد زبان من و تو
کوفیان حُرمت ما خوب رعایت کردند		بودشان چون خبر از حشمت و شان من و تو
تو لبِ تشنه شدی کشته و من نیز اسیر		دیگر این قوم چه خواهند ز جان من و تو؟
جای من بود به ویرانه، تو در قعر تنور		دوش در کوفه چه خوش بود مکان من و تو
سر تو نوک سِنان کرده سَنان در برِ من		داده تا دست سنان، چرخ، عنان من و تو
خواست آتش به نُهم کنگره‌ی چرخ زند		گفت این مرثیه «ذوقی» به زبان من و تو