چون غنچۀ گل به خویش پیچید علی: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی تراث
    (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =چون غنچۀ گل به خویش پیچید علی | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =احد ده‌بزرگی | قالب = رباعی | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیلن فع | موضوع =حضرت علی اکبر(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ابیات =...» ایجاد کرد)
     
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات شعر
    {{سرصفحه
      | عنوان =چون غنچۀ گل به خویش پیچید علی
      | مطلع=چون غنچۀ گل به خویش پیچید علی
      | تصویر =  
      | نام شعر=
      | توضیح تصویر =  
    | شاعر = احد ده‌بزرگی
      | نام شعر =
      | مصحح =  
      | نام شاعر =احد ده‌بزرگی
      | بخشی از دیوان =
      | بخشی از مجموعه اشعار =
      | قالب = رباعی
      | قالب = رباعی
      | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیلن فع
      | وزن =مفعول مفاعیل مفاعیلن فع
      | موضوع =حضرت علی اکبر(ع)
      | موضوع =حضرت علی اکبر(ع)
      | مناسبت =
      | قبلی =
      | زمان سرایش = معاصر
      | بعدی =  
      | زبان = فارسی
      | سال خورشیدی =  
      | تعداد ابیات = ۲بیت
      | سال میلادی =
      | منبع =
      | سال قمری =
    | یادداشت =
    }}
    }}
    {{شعر}}


    '''چون غنچۀ گل به خویش پیچید علی''' مطلع شعری از سروده های شاعر آیینی، [[احد ده‌بزرگی]] درباره حضرت علی اصغر(ع) است.
    این شعر آیینی در قالب رباعی و در وزن مفعول مفاعیل مفاعیلن فع سروده شده است.
    ==متن شعر==
    {{شعر}}
    {{ب|چون غنچۀ گل به خویش پیچید علی|دامن ز سرای خاک، برچید علی}}
    {{ب|چون غنچۀ گل به خویش پیچید علی|دامن ز سرای خاک، برچید علی}}
    {{ب|آن‌گه که شفق ز حنجرش سر می‌زد|خورشید صفت به مرگ خندید، علی}}
    {{ب|آن‌گه که شفق ز حنجرش سر می‌زد|خورشید صفت به مرگ خندید، علی}}
    {{پایان شعر}}
    {{پایان شعر}}
    ==پانویس==
    ==منابع==
    [[رده:شعر با موضوع حضرت علی اصغر(ع)]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۸

    چون غنچۀ گل به خویش پیچید علی از
    احد ده‌بزرگی



    در قالب رباعی

    با وزن مفعول مفاعیل مفاعیلن فع

    موضوع: حضرت علی اکبر(ع)
    چون غنچۀ گل به خویش پیچید علیدامن ز سرای خاک، برچید علی
    آن‌گه که شفق ز حنجرش سر می‌زدخورشید صفت به مرگ خندید، علی