پسرِ مرتضی امیر حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی تراث
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =پسرِ مرتضی امیر حسین | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر = سنایی غزنوی | قالب = غزل | وزن = فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن | موضوع = امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = | زبان = فارسی | تعداد ابیات =۳۳ بیت | منبع...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شعر
{{سرصفحه
  | عنوان =پسرِ مرتضی امیر حسین
  | مطلع=پسرِ مرتضی امیر حسین
  | تصویر =  
  | نام شعر=
  | توضیح تصویر =  
| شاعر = سنایی غزنوی
  | نام شعر =
  | مصحح =  
  | نام شاعر = سنایی غزنوی
  | بخشی از دیوان =
  | بخشی از مجموعه اشعار =
  | قالب = غزل
  | قالب = غزل
  | وزن = فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
  | وزن = فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
  | موضوع = امام حسین(ع)
  | موضوع = امام حسین(ع)
  | مناسبت =
  | قبلی =
  | زمان سرایش =  
  | بعدی =  
  | زبان = فارسی
  | سال خورشیدی =  
  | تعداد ابیات =۳۳ بیت
  | سال میلادی =
  | منبع =  
  | سال قمری =
| یادداشت =
}}
}}
{{شعر}}


'''پسرِ مرتضی امیر حسین''' شعری آیینی از شاعر قدیمی، [[سنایی غزنوی]]م ۷۵۳ درباره امام حسین(ع) است. این شعر در قالب مثنوی که در سی و سه بیت سروده شده است. وزن این شعر فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن و در گونه مرثیه است.
==متن شعر==
{{شعر}}
{{ب|پسرِ مرتضی امیر حسین|که چنویی نبود در کونین}}
{{ب|پسرِ مرتضی امیر حسین|که چنویی نبود در کونین}}
{{ب|منبتِ عزّ نباهتِ شرفش|حشمتِ دین نزاهتِ لطفش}}
{{ب|منبتِ عزّ نباهتِ شرفش|حشمتِ دین نزاهتِ لطفش}}
خط ۵۳: خط ۵۲:
{{ب|باد بر دوستان او رحمت|بابر دشمنان او لعنت}}
{{ب|باد بر دوستان او رحمت|بابر دشمنان او لعنت}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==پانویس==
==منابع==
[[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]
[[رده:شعرهای کهن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۰۶

پسرِ مرتضی امیر حسین از
سنایی غزنوی



در قالب غزل

با وزن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

موضوع: امام حسین(ع)
پسرِ مرتضی امیر حسینکه چنویی نبود در کونین
منبتِ عزّ نباهتِ شرفشحشمتِ دین نزاهتِ لطفش
مشربِ دین اصالتِ نسبشمنصبِ دین نزاهتِ ادبش
اصل او در زمین علّیّینفرع او اندر آسمان یقین
اصل و فرعش همه وفا و عطاعفو و خشمش همه سکون و رضا
خَلق او همچو خلق پاک پدرخُلق او همچو خُلق پیغمبر
پیش چشمش حقیر بد دنیینزد عقلش وجیه بد عقبی
همّت او ورای قمّهٔ عرشنام او گستریده در همه فرش
مصطفی مر ورا کشیده به دوشمرتضی پروریده در آغوش
بر رخش انس یافته زهراکرده بر جانش سال و ماه دعا
باز داند همی بصیرت اوشجرهٔ هرکسی ز سیرت او
هم تقی اصل و هم نقی فرعستهم زکی تخم و هم بهی زرعست
نبوی جوهری ز بحرِ جلالیافته از کمالِ صدق جمال
به سر و روی و سینه در دیدارراست مانند احمد مختار
دُرّی از بحرِ مصطفی بودهصدفش پشت مرتضی بوده
اصل او از برای مختصیبوده جان نبی و صُلب وصی
او ز حیدر چو خاتم از جمشیداو ز احمد چو نور از خورشید
در صوان هدی صیانت اودن دُردی دین دیانت او
عقل در بند عهد و پیمانشبوده جبرئیل مهد جنبانش
بوده او سرو جویبار هدیسرو با تاج و با دواج و ردا
اصلها ثابت اشارت حقسوی این سرو گفتمش مطلق
آن مثال نبی و عالم زَینوارث مصطفی امیر حسین
کرده چون مصطفی به اصل و کرمشرف و عِرق و خلق هرسه بهم
عشق او اوّلیست بی‌آخرراز او باطنی است بی‌ظاهر
چون طباشیر وقت تأثیرشجگر گرم را طُبا شیرش
جگر گرم او ز آب زلالمنع کردند اهل بغی و ضلال
خشم از اصل او ندارد چشماز جگر گوشهٔ پیامبر و خشم
شده عقل شریف باشرفشسایهٔ سایه ز آفتاب کفش
مزرع اصل و فرع او دل و جانمَنبت بذر و زرع او ایمان
شاخی از بیخ باغ مصطفویدرّی از دُرج و حقهٔ نبوی
اندرو بیش سرو و پیش گیابوریاوار نیست بوی ریا
بوده بهرام جیش عسرت رابوده ناهید جشن عشرت را
باد بر دوستان او رحمتبابر دشمنان او لعنت