سرگشته بانوان وسط آتش خیام: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی تراث
    (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =سرگشته بانوان وسط آتش خیام | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر = | نام شاعر =ایرج میرزا | قالب =غزل | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن | موضوع =امام حسین(ع) | مناسبت = | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ابیات =۶بیت |...» ایجاد کرد)
     
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    خط ۱: خط ۱:
    {{جعبه اطلاعات شعر
    {{سرصفحه
      | عنوان =سرگشته بانوان وسط آتش خیام
      | مطلع=سرگشته بانوان وسط آتش خیام
      | تصویر =  
      | نام شعر=
      | توضیح تصویر =  
      | شاعر = ایرج میرزا
      | نام شعر =
      | مصحح =  
      | نام شاعر =ایرج میرزا
      | بخشی از دیوان =
      | قالب =غزل
      |قالب = غزل
      | وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
      |وزن = مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن
      | موضوع =امام حسین(ع)
      |موضوع = امام حسین(ع)
      | مناسبت =
      | قبلی =
      | زمان سرایش = معاصر
    | بعدی =  
      | زبان = فارسی
      | سال خورشیدی =  
      | تعداد ابیات =۶بیت
      | سال میلادی =
      | منبع =  
      | سال قمری =  
      | یادداشت =
    }}
    }}
    '''سرگشته بانوان وسط آتش خیام''' را شاعر آیینی [[ایرج میرزا]] درباره امام حسین(ع) سروده است. این شعر آیینی در گونه مرثیه و در شش بیت سروده شده است. قالب این شعر غزل و در وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن می‌باشد.
    ==متن شعر==
    {{شعر}}
    {{شعر}}
    {{ب|سرگشته بانوان وسط آتش خیام|چون در میان آب، نقوش ستاره‏‌ها}}
    {{ب|سرگشته بانوان وسط آتش خیام|چون در میان آب، نقوش ستاره‏‌ها}}
    خط ۲۶: خط ۲۳:
    {{ب|در خاک و خون فتاده و تازند بر تنش|با نعل‌ها که ناله برآمد ز خاره‌‏ها}}
    {{ب|در خاک و خون فتاده و تازند بر تنش|با نعل‌ها که ناله برآمد ز خاره‌‏ها}}
    {{پایان شعر}}
    {{پایان شعر}}
    ==پانویس==
    ==منابع==
    [[رده:شعر با موضوع امام حسین(ع)]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۴۸

    سرگشته بانوان وسط آتش خیام از
    ایرج میرزا



    در قالب غزل

    با وزن مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن

    موضوع: امام حسین(ع)
    سرگشته بانوان وسط آتش خیامچون در میان آب، نقوش ستاره‏‌ها
    اطفال خردسال، ز اطراف خیمه‏‌هاهر سو دوان چو از دل آتش، شراره‌‏ها
    غیر از جگر که دسترس اشقیا نبودچیزی نماند در بر ایشان ز پاره‏‌ها
    انگشت رفت در سر انگشتری به بادشد گوش‌ها دریده پی گوشواره‏‌ها
    سبط شهی که نام همایون او برنهر صبح و ظهر و شام فراز مناره‏‌ها
    در خاک و خون فتاده و تازند بر تنشبا نعل‌ها که ناله برآمد ز خاره‌‏ها