سرگشته بانوان وسط آتش خیام

سرگشته بانوان وسط آتش خیام		چون در میان آب، نقوش ستاره‏‌ها
اطفال خردسال، ز اطراف خیمه‏‌ها		هر سو دوان چو از دل آتش، شراره‌‏ها
غیر از جگر که دسترس اشقیا نبود		چیزی نماند در بر ایشان ز پاره‏‌ها
انگشت رفت در سر انگشتری به باد		شد گوش‌ها دریده پی گوشواره‏‌ها
سبط شهی که نام همایون او برن		هر صبح و ظهر و شام فراز مناره‏‌ها
در خاک و خون فتاده و تازند بر تنش		با نعل‌ها که ناله برآمد ز خاره‌‏ها