زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شعر | عنوان =زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه | تصویر = | توضیح تصویر = | نام شعر =خاک درت | نام شاعر =حکیم شفایی اصفهانی | قالب =غزل قصیده | وزن = | موضوع =امام حسین(ع) | مناسبت =مدح و مرثیه | زمان سرایش = معاصر | زبان = فارسی | تعداد ابی...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{سرصفحه | ||
| | | مطلع=زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه | ||
| | | نام شعر=خاک درت | ||
| | | شاعر = حکیم شفایی اصفهانی | ||
| | | مصحح = | ||
| | | بخشی از دیوان = | ||
| قالب =غزل قصیده | | بخشی از مجموعه اشعار = | ||
| وزن = | |قالب =غزل قصیده | ||
| موضوع =امام حسین(ع) | |وزن = | ||
| | |موضوع = امام حسین(ع) | ||
| | | قبلی = | ||
| | | بعدی = | ||
| | | سال خورشیدی = | ||
| | | سال میلادی = | ||
| سال قمری = | |||
| یادداشت = | |||
}} | }} | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه|به آب چشمهی تیغت، لب جگر، تشنه}} | {{ب|زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه|به آب چشمهی تیغت، لب جگر، تشنه}} | ||
خط ۴۱: | خط ۳۹: | ||
{{ب|ز تاب سایهی قهرش ز بس که دلگرم است|زمین در آب نشسته است تا کمر، تشنه}} | {{ب|ز تاب سایهی قهرش ز بس که دلگرم است|زمین در آب نشسته است تا کمر، تشنه}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۲۸
زهی به خاک درت مانده چشم تر، تشنه | به آب چشمهی تیغت، لب جگر، تشنه | |
ز رشک لذّت درد و غمت، دل و جانم | و دشمنند به خونریزِ یکدگر، تشنه | |
مریز خون دلم را مگر به خاک درت | که قدر آب نداند کسی، مگر تشنه | |
برهنهپایْ برون تازد، «العطش»گویان | به کوثر دهنت، نورم از نظر، تشنه | |
علاج تشنهدلان باشد از عقیق و منم | ز آبدار عقیق تو، اینقَدَر تشنه | |
نمک در آبِ حیاتِ لبِ تو ریختهاند | که هر که خورْد از آن، گشت بیشتر تشنه | |
به آب دیده، مرا پا و سوز دل بر جا | که دیده نخل به آب اندر و ثمر، تشنه | |
به نیمقطرهی ابر اجابتم، مشتاق | که هست نخل دعاهای بیاثر، تشنه | |
لبت مکیدم و در آتشم، که سوختهدل | هر آینه شود از خوردن شکر، تشنه | |
نهالِ پایْ به دامانِ باغِ حرمانم | ز پای تا به سرم خشک و برگ و بر، تشنه | |
به من که تشنهی وصلم، از آن نمایی رخ | کز آفتاب جمالت شوم بتر، تشنه | |
گلِ مراد، بلند است و بخت، کوتهدست | به آب ره پر و مرغ شکستهپر، تشنه | |
از آن به گریه برم، آبروی صد طوفان | کز آه من بُوَد ایّام بام و در، تشنه | |
مخواه بر خس افسردگان، ترشّحِ وصل | ز آتش تب عشقت، مرا نگر تشنه | |
روا مدار، خسِ بیبرِ هوس، سیراب | نهالِ باغچهی عشق بارور، تشنه | |
گر آتشم ننشانی، روم به سوی کسی | که دستِ جرعهفشانش خَرَد به زر، تشنه | |
گل حدیقهی لبتشنگی، امام حسین | که ریخت صرصر ظلمش به خاک بر، تشنه | |
نتیجهی شه کوثر که میدود برِ او | شود ز گرمی حشر، آفتاب اگر تشنه | |
شهی که چون درِ کوثر به خلق بگْشاید | کسی چو حلقه نماند برون در، تشنه | |
خورَد در آب، اگر غوطه، شعلهی سخطش | در آبِ قلزم و عمّان شود گهر، تشنه | |
ز تاب سایهی قهرش ز بس که دلگرم است | زمین در آب نشسته است تا کمر، تشنه |