ز هجرت دیدگان را تر نمی کردم چه می کردم

ز هجرت دیدگان را تر نمی کردم چه می کردم		شکایت محضر داور نمی کردم چه می کردم
تویی ساقیِّ جام من دوا و التیام من		میِ عشق تو درساغر نمی کردم چه می کردم
شدم مخمور و مست عطر تو ای نرگس نرجس		ثنای چون تویی دلبر نمی کردم چه می کردم
به هر درد و به هر محنت بود ورد زبان نامت		اگر نام تو را ازبر نمی کردم چه می کردم
نگین خوش تراش حلقه احساسمی مولا		خیالت زیبِ انگشتر نمی کردم چه می کردم
روانم یابن زهرا در پی خورشید رویت بود		به دل مهر تو را زیور نمی کردم چه می کردم
در این گرداب وانفسا اگر کشتیِّ جانم را		به نام نامیت لنگر نمی کردم چه می کردم
ز بس سنگ است در راهم کنندم تا که گمراهم		نگاهت بر رهم منظر نمی کردم چه می کردم
لهیب آتش عشقت دلم را مشتعل کرده		خموشش زآب چشمم گرنمی کردم چه می کردم
بهار زندگی بی عشق ومهر توخزان می شد		اگر عشق تو را باور نمی کردم چه می کردم
به کُنج دل تمنای وصالت خانه بُگزیده		به یادت کنج دل بسترنمی کردم چه می کردم
صلایَت کیمیای مِسّ ناپاک وجودم شد		هوای زرگر و زر، گر نمی کردم چه می کردم
گدای این درم یابن الحسن امّا در این فکرم		خودم را سائل این در نمی کردم چه می کردم
مصیب روزوشب گوید؛ اگردرآتش هجرش		دلم را هُرم خاکستر نمی کردم چه می کرد