داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت

داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت		جز خالق اکبر ز دل او که خبر داشت؟
تا آن دم آخر که بریدند سرش را		او دیده‌ی حسرت به ‌سوی جسم پسر داشت
می‌سوخت خود از تشنگی و در دم مردن		از سوز لب خشک پسر، دیدۀ تر داشت
تا چهرۀ اکبر به حسین بود مقابل		نه دیده سوی شمس و نه چشمی به قمر داشت
بُگْذشت به یک‌باره ز جان و زن و فرزند		یارب! چه هوا بود که آن شاه به ‌سر داشت؟
مجنون شدی و سر به بیابان بنهادی		لیلای جگرخون گر از این غصّه، خبر داشت
شد پُر گهر از دیدۀ زینب، همه آفاق		آن بحر فرومایه، کی آن ‌قدر گهر داشت؟
نالم به حسین یا ز غم حضرت سجّاد؟		این داغ پسر در دل و آن داغ پدر داشت
در آه جگرسوز تو، «جودی»! چه شرر بود؟		کاندر جگرِ سنگ، فغان تو اثر داشت