ای جان باب از چه نگیری به بر مرا

ای جان باب از چه نگیری به بر مرا		افکنده‌ای چو اشک، چرا از نظر مرا؟
ای مهربان پدر ز چه نامهربان شدی؟		مهر تو بیش‌تر بُد از این پیش‌تر مرا
رنجیده‌ای ز من که جوابم نمی‌دهی؟		دستی به رو بکش، غمی از دل ببَر مرا
نه پرسشی، نه مرحمتی، نه نوازشی		طاقت نمانده، جان پدر! آن‌ قَدَر مرا
فرصت نمانْد و می‌رود از دست، کاروان		بنْواز دل، به مرحمتی مختصر مرا
با همرهان، طریق وفا را مده ز دست		هر جا که می‌روی، ببَر، ای هم‌سفر! مرا
زین همرهان کجا دگر امّید یاری است؟		چون نیم ره، به جای گذارَد پدر مرا
خورشید من، تو بودی و ماهم تو، بی‌‌رُخت		گو روز، تیره ‌شو، شب از آن تیره‌تر مرا
شمر ار نکشت، درد یتیمی مرا کُشد		هر چند زنده‌ام، ز شهیدان شِمَر مرا
این تشنه‌کام را ز چه آبی نمی‌دهی؟		زین شِکوه‌ها که رفت، جوابی نمی‌دهی؟