به سنگ نام تو را گفتم و به گریه درآمد

به سنگ نام تو را گفتم و به گریه درآمد		به گوش کوه سرودم تو را و چشمه برآمد
سکوت نقره‌ای ماه را شکست غم دل		در آن زمان که از آن ماه بی‌کفن خبر آمد
شکست صخره از این داغ جانگداز و به یادت،		به رود رود عطش با هزار چشم تر آمد
پس از تو هر گل خونین‌دلی که سر زد از این غم		به سوگ لاله‌رخان شهید، خون‌جگر آمد
به طعنه گفت بیابان به سنگ: «شرم نکردی		ز درد آبله‌پایی که خسته از سفر آمد؟»
به گریه گفت که: «سنگم‌ ولی شکسته‌ترینم		به راه آن گل زخمی که از پی پدر آمد»
پدر به قافله‌سالاری آمد از سر نیزه		ز دست خار بیابان جهان به گریه درآمد